I love the Sipi Falls !

Zaterdag 12 November en Zondag 13 November

Wauw, wat is dit een prachtig weekend geweest! Om een ugandese half 9 s’ochtends werden wij door een busje opgehaald en naar de Sipi Falls gereden. Sipi Falls is een plek waar je de mooiste watervallen kun bezichtigen, kunt hiken, de zon onder kunt zien gaan en je de speciale arabic coffee kunt vinden. Met enorm veel zin vertrokken Liselotte, Gemma, Ian, Anouk S, Laura, Jolinde, Eleonora, Kelly, Milou, Geert en ik die kant op. We hadden een special hire geregeld, dit betekent dat we in één keer naar ons verblijf gebracht werden zonder onderweg te stoppen. Ondanks dat we nergens stopte was het wel een lange rit, zo’n 5 uur rijden. 5 uur rijden in Nederland betekend lekker gasgeven op de linkerrijstrook en misschien een file op de A1. In Uganda bestaat 5 uur rijden uit om de 5 minuten stoppen voor de hobbels in de weg. Want jawel, in Uganda zijn ze zich heel erg bewust van de snelheidslimieten en hebben zij dus om de 3 kilometer zo’n 5 hobbels geplaatst waar je alleen met veel remmen overheen komt. Als je al om de 5 minuten al die hobbels doorstaat heb je ook nog de gaten in de weg. Dus al slalommend en hobbelend kwamen wij steeds meer in een prachtig bergachtig gebied. Ik vond het niet erg om lang in het busje te moeten zitten. Samen met Lot hebben we lekker oldschool liedjes geluisterd terwijl mijn voeten heerlijk uit het raam hingen, ik vermaak mij wel! Het stadse lieten wij achter ons en we kwamen in een meer primitief Uganda. Onderweg verbaasde ik mij al over de omgeving, Jinja is groen, dit was groener! Hier waren bergen en dalen, zoveel natuur. Na 5 uur kwamen we aan, rond een uurtje of 15:00 in de middag. Wat een plek zeg.. iedereen was even verbaasd over de locatie waar we waren, zoveel luxe! We waren het allemaal niet meer gewend. De groep mocht zich verdelen over drie huisjes, een tweepersoons huisje, een vijfpersoons huisje en een driepersoons huisje. Ik deelde samen met Anouk S het tweepersoons huisje, of beter gezegd hutje. Het was zo lief. De huisjes leken net van die efteling hutjes! (Zie foto)
Ook van binnen was het perfect, een heerlijk bed, een stoel, zeepjes lagen klaar.. het was heel knus! Iedereen voelde zich direct thuis. We schoven in de andere verbazing toen we aan tafel zaten voor de lunch. In Uganda is de bediening op z’n zachts gezegd niet zo snel. We zijn gewend om twee uur op ons eten te moeten wachten. Nou, ik denk dat we zo’n 5 minuten zaten en daar was ons eten! En wat voor eten, grote porties, met sfeer op het bord gelegd. We kregen allemaal verse jus, broodjes, beleg, pasta, salades. We voelden ons zo rijk! Heerlijk. Ondernemend als we zijn hadden we direct na lunch een koffietour gepland. We gingen op pad met onze gids. Eerst een stukje hiken door een bananenplantage en toen kwamen we aan bij een hutje. Daar zat een oud mannetje ons al op te wachten. Onze gids liet ons achter en het mannetje nam het over. Hij vertelde alles over koffie, de oorsprong, hoe het groeit en waar het vandaan komt. Hij nam ons mee in het proces van besje tot de koffie in ons kopje. Eerst kregen we koffie bonen in ons hand en vertelde hij over de structuur van de boon. Vervolgens mochten we deze bonen ook daadwerkelijk planten. Hij groef een geul en om de beurt mochten wij daar de bonen ingooien. ´Over drie maanden groeit hier een koffiestruik’ - aldus de oude man. Vervolgens nam hij ons mee naar de plek waar al een aantal plantjes uitgekomen waren. Hij vertelde dat zij nog zo’n 5 jaar moesten groeien tot een goede koffiestruik. Daarna liet hij ons een van de volgroeide struiken zien. De rode besjes mochten we plukken, de groene nog niet. De besjes namen we mee naar een soort molen. Hier werd het vel van de besjes eraf getrokken en hield je een glibberig bolletje over. ´You can taste’. Het bolletje was niet vies, maar het was een gek glibberige substantie! Uiteindelijk moest je de bonen laten drogen op een groot kleed, daar werden de mislukte bonen eruit gezocht. Het was een leuke rondleiding, al voelde ik mij wel heel erg toerist! Eenmaal terug bij onze lodge was de tour nog niet klaar. Daar was onze gids weer die ons koffie liet maken. Hij kwam aanzetten met bonen en opnieuw mochten wij alle stappen doorlopen. Eerst moesten we de bonen fijnstampen, toen werden ze uitgelegd op een dienblad en werden de schilfertjes er vanaf geblazen. Gemma was hier heel goed in ;-) Daarna gingen we naar het vuur, de bonen gingen de pan in. Goed roeren! Ze moesten roosteren, niet bakken. Langzaamaan kleurden alle bonen van licht naar donkerbruin en kwam er een pure koffiegeur vrij. We mochten plaatsnemen aan de picknick tafel en kregen onze eigen koffie te drinken. Compleet geserveerd met melk, suiker, en banana cake! Jeej ! Zaten we opeens met z’n alle aan de koffie! Veel tijd was er alleen niet, we hadden namelijk nog de optie om de zonsondergang te bekijken. Eigenlijk waren we al te laat voor de tour naar de uitkijkplek; die Crows Nest heette. Maar onze gids kwam met een goede oplossing, 5 minuten op de Boda en dan was je er ook! Dus daar gingen we, verdeeld over 5 Boda’s naar de uitkijkplek.
Direct bij aankomst voelde ik al zoveel energie… wat een magische plek is dit zeg. Je kunt letterlijk oneindig het landschap van Uganda inkijken. Links ging de zon onder, rechts was de maan. Iedereen was onder de indruk. Als echte hollandse toeristen schoten we veel foto’s. Iedereen wilde een mooie foto met deze plek als herinnering. Maar tegelijkertijd was het ook heel komisch, het leek wel alsof we op de set van Hollands Next Topmodel waren! haha! ´Oh snel we missen de zonsondergang’ en hup we rende allemaal naar de andere kant om daar te zitten en te kijken naar de zon die onderging. Het mooie was, dat iedereen een moment van stilte had. Op zo’n moment weet je gewoon dat er zoveel gedachtes rondzweven op deze plek, elk met zijn eigen betekenis. En dat voel je, dat maakt deze plek zo bijzonder. Ik zou willen dat ik er nog uren kon zitten, uitkijkend over Uganda. Die avond was iedereen voldaan. We kregen opnieuw een rijk gevuld bord geserveerd en voelde ons echt machtig. We zeiden al, alsof we de samensmelting van Expeditie Robinson gehaald hadden. Haha eerst afzien, en als je dan weer luxe krijgt kun je hier zo van genieten. Iedereen die aan tafel zat had ook een glimlach van oor tot oor. Na het eten zijn Geert, Gemma, Kelly, Liselotte, Jolinde en ik nog even bij de open haard gaan zitten. En nu denk je, openhaart in Uganda.. het is daar toch super warm?! Ja klopt, maar we zaten op maar liefst 1795m hoogte en het koelde s’avonds flink af. Na de openhaard ging ik douche.
Nu denk ik niet vaak aan Nederland en zijn er niet veel dingen die ik mis… behalve mijn douche! Hier komt altijd zo’n lullig straaltje uit de douche en moet je goed afstellen tussen warm en koud. Maar deze douche, deze douche kwam goed in de buurt van een top douche. Grote douchekop, grote straal en heer-lijk warm. Ik durf het bijna niet te zeggen maar heb er wel een kwartier lang onder gestaan. Puur genieten! Die nacht sliep ik ook goed. Voor het eerst weer lekker onder de dekens gekropen en voelde ik frisse lucht s’nachts in plaats van benauwde hitte.
De volgende ochtend had dan ook iedereen zin in de dag.
Uiteraard kregen we eerst uitgebreid ontbijt en begonnen we daarna aan onze tour. De tour leidden ons langs de drie grootste watervallen en duurde maar liefst 5 uur. Ik zal even snel door de watervallen heen gaan, voordat ik jullie een waterval aan informatie geef ;-) De eerste waterval was het heftigst. We kwamen bij een uitkijk plek waar we vanaf een grote rots een waterval naar beneden zagen kletteren. ‘We go down here’ zei de gids. Oja wat ik vergeten te vertellen ben is dat we allemaal aan het begin van onze tour een stok in onze handen kregen. We grapte naar elkaar; ja ja amateur starterspakket! Nou niets bleek minder waar. We moesten eerst een trap van zo’n 60 treden loodrecht naar beneden afgaan. De trap was bevestigd aan de bergwand. We mochten de leuning niet vasthouden; die zat los!!! We moesten daarom achterstevoren onszelf ondersteunen door vast te houden aan de treden voor je. Als een stelletje apen gingen we op handen en voeten die trap af! Na de trap moesten we nog hele smalle, onstabiele paadjes afleggen om bij het laagste punt van de waterval te kunnen komen. De paadjes waren oprecht geen kattepis. Als je niet uitkeek gleed je zo weg. Daar waar we vorig weekend bij het raften nog een helm en zwemvest hadden was je hier echt aangewezen op je eigen behendigheid! Eenmaal beneden aangekomen waren we bijna het punt waar de waterval een rivier vormt. Je kon nog verder, echt naar het water toe, maar dan moest je wel een heel steil en glad weggetje naar beneden afleggen. Ik twijfelde geen moment en besloot gelijk dat ik dit wilde. Dus daar gingen we, met veel glibberen en bijna vallen konden we uiteindelijk bij het water komen. Wat een kracht had die waterval, het woei enorm hard en we werden helemaal nat gespetterd! Maar wat was dit gaaf! Tijd om te rusten was er niet, we moesten op weg naar de volgende waterval. Opnieuw langs de steile en gladde wegen, en de 60 instabiele treden, maar nu omhoog. Voor de volgende waterval moesten we een stukje met de Boda. Dit vonden wij geen probleem aangezien de klim redelijk pittig was. Ook deze waterval was intens mooi. Het lijkt gewoon net alsof je door de kas in Artis of de Hortus loopt, alleen is hier alles echt. Bijzonder! Hierna liepen we verder naar een klein watervalletje. Drie jongens waren hier aan het spelen en sprongen om de beurt de diepte in! Enorm leuk om te zien. We mochten hier ook zwemmen als we wilde maar niemand van ons had zwemkleding mee, dus dat ging een beetje lastig. Alleen Geert, de man in ons midden wilde de uitdaging aangaan. Als een echte krijger ging hij uit de kleren en sprong ook het water in! Super cool! Als ik zwemkleding mee had had ik het ook zeker gedaan. Vanaf hier liepen we nog een stuk naar beneden naar de laatste waterval. Het was prachtig. Ik had de camera van mijn moeder mee dus heb hele mooie foto’s kunnen maken. Na de tour waren we super moe maar konden we gelijk aanschuiven voor een lekkere lunch. Onze special hire stond klaar om ons op te halen; daar begonnen we weer aan de lange tocht terug naar huis. Moe, maar tegelijkertijd ook enorm uitgerust.
Dit weekend heeft iedereen goed gedaan, dat kon je zien en voelen. Het was ook heel fijn om dit met z'n alle mee te maken. Dit weekend liet mij weer inzien hoe fijn de groep is en dat we echt een team zijn! 

Sipi River Lodge bij Mount Elgon. Onvergetelijk fijne plek waar ik zeker nog een keer naar terug wil keren!