Politie, Corruptie, Boda-ongeluk en een Voetbalwedstrijd.

Zaterdag 26 November 2016; wat een dag….

Het begon allemaal bij eerder wakker worden dan gepland. Zaterdags begint mijn stage bij X-Suba altijd pas om 16:00 dus dat betekend uitslapen! Maar helaas heb ik hier de Moskee en de Soldaten die mij stipt 06:30 laten ontwaken uit mijn slaap. Natuurlijk probeerde ik tegen beter weten in weer in slaap te vallen, maar na meerdere mislukte pogingen besloot ik maar naar het ontbijt te gaan. Hier zat Edith ook al. Edith zou vandaag Boda les krijgen, van de boda-driver die haar en Anouk elke dag naar stage brengt. Op Edith’s haar to-do lijstje stond haar wilde droom om zelf zo’n Boda te besturen. Helemaal geboeid naar haar verhaal vroeg ze of ik mee wilde gaan. Ja, ik had toch veel tijd, zolang we maar rond 11:00 weer terug waren want dan kon ik nog een beetje aan mijn stagevoorbereidingen werken. Maar 11:00 terug komen moest lukken. We zouden om 09:00 opgehaald worden en even op een doodlopende weg gaan oefenen, aldus Edith. Leuk dacht ik! Edith zou rijden en ik zou foto’s maken. Zo gezegd zo gedaan, om een Ugandese half 10 werden wij opgehaald door de Boda-Driver. We sprongen achterop en hij nam ons mee naar de plek. De eerste verrassing kwam toen de doodlopende weg gewoon een van de wegen tussen Busoga Guesthouse en het Bikeventures house bleek te zijn… Edith keek; ehm moet ik hier rijden?! Maar dit is een weg… Was allemaal geen probleem. Dus ik stapte af, maakte foto’s van Edith aan het stuur en de boda-driver achterop. Samen probeerde zij het ding aan de praat te krijgen en kreeg Edith een korte theorieles. Na enkele minuten kon Edith zelf de Boda starten en reed ze rustig weg. Ik netjes filmen zoals afgesproken. Maar terwijl ik Edith zag verdwijnen in de verte dacht ik nog… en nu?! Geen paniek. Ik wist dat ik zo’n 20 minuutjes moest lopen en dan bij het Bikeventures house zou zijn. Mijn plan was om daar dan een Boda terug naar huis te pakken. Het lopen vond ik heerlijk. Strak blauwe lucht, lekker de rustige weggetjes afgaan. Het was ook een soort therapie ofzo, lekker in je eentje wandelen. In Nederland loop ik nooit, zelfs de kortste stukjes doe ik met de fiets. Nu merkte ik dat lopen eigenlijk ook best oke was! Op het moment dat de Boda standplaats bij Bikeventures in zicht was hoorde ik mijn naam ‘LISA, LIsa, lisa’.. het was Edith die van achter aangereden kwam! Ik was verbaasd, Edith had een glimlach van oor tot oor ‘Ik rij gewoon op een Boda’. Helemaal euforisch zeiden Edith en de Boda-driver dat ik ook wel achterop kon gaan zitten. Leuk dacht ik! Bij een huisgenoot achterop, wie had gedacht dat ik dat ooit zou doen. Dus helemaal enthousiast stapte ik ook op. Daar gingen we, Edith aan het stuur, de Boda-Driver in het midden en ik achterop. We reden rondjes door de plekken waar wij ook vaak komen. Langs Sailers Club, zelfs Mainstreet door en vervolgens naar het drukke Kampala road. Ik al mijn enthousiasme maakte ik allemaal filmpjes van de rit. Edith rijdend door Mainstreet, say what ! Ik vond het leuk maar bovendien ook kwam. Uganda is zo chaotisch qua verkeer, alles rijdt door elkaar, nergens stoplichten, en bovendien wordt er hier links gereden. Maar Edith leek nergens voor terug te deinzen en gaf lekker gas. Terwijl we op Kampala Road reden gaf de Boda Driver Edith de opdracht om door te rijden naar hun stage omdat hij ons wat wilde laten zien. Edith en ik communiceerde nog, het was nu half 11, zouden we dat redden?! Welja, het ging net zo lekker. Dus daar gingen we, over de drukke rotonde, naar de andere kant van Jinja. De rotonde vond ik super eng, ik heb ook gewoon mijn ogen dichtgedaan omdat ik zo bang was dat het mis zou gaan. De Boda Driver gaf Edith aanwijzingen en zij luisterde precies naar wat hij zij. Thankgod, de rotonde hadden we overleefd. Het volgende stuk was een lange weg rechtdoor, met heuvels en vooral erg veel stof! Telkens als er een auto of vrachtwagen voorbij kwam kregen we een lading stof te verduren, maar Edith reed dapper door.

Op een gegeven moment moesten we rechtsaf een mini onbegaanbaar weggetje in richting de bestemming. Daar sloeg de motor af. Edith vroeg nog aan de Boda driver of hij dit stuk niet beter kon rijden… ‘No don’t fear’... Dus! ;-) De motor was weer aan en Edith trotseerde de onmogelijke weg. De weg was bizar, het was een klei weggetje vol zand en hobbels en heuvels, een en al ellende. Ik sloeg opnieuw doodsangsten uit en was blij toen we eindelijk bij de bestemming waren. De boda-driver wilde ons de plek laten zien waar hij zijn nieuwe huis gaat bouwen. Het was een klein plekje achteraf, tussen de bananenbomen. Een mooi plekje, weg van de stad. Huizen bouwen doen ze hier trouwens ook zelf. Ze huren dan wel iemand in die hen helpt, maar bouwen zelf ook gewoon mee. Ook bouwen ze niet in een keer door. Eerst wat ze kunnen betalen, dan wachten ze tot ze weer geld hebben en pas dan bouwen ze verder. Vandaar dat de basis stond, de muren, maar verder was er nog niks. Er was ook geen vloer trouwens. Ze bouwen gewoon op de ondergrond die er ligt. Dus in zijn huis groeide nu nog allemaal planten haha. Het zag er best cool uit eigenlijk. Het deed me denken aan de huizen die ik vroeger bouwde met het computerspelletjes The Sims, dan kon je zelf je huis bouwen. Maargoed, zover mijn jeugdsentiment, nu terug naar het Boda avontuur. Na het gezien te hebben stapte Edith weer op, met ons achterop. We hobbelde terug naar de begaanbare weg en reden weer richting stad. Onderweg werden we door iedereen nagekeken en toe gejuiched. Een vrouwelijke Muzungu die een Boda bestuurd?! Ze konden hun ogen niet geloven. Dit leverde veel komische momenten op. Maar ik genoot! Ik merkte dat Edith zekerder werd en gaf mijn vertrouwen. Eenmaal terug bij de beruchte rotonde wees de Boda driver ons erop om naar Links te gaan, in plaats van rechtdoor terug naar het guesthouse. Ik dacht nog, als dit maar niet te lang duurt want ik moet vanmiddag nog naar stage. Maargoed, nog een stukje de andere kant op. Deze kant was weer een anders soort weg, naast de binnenweggetjes zoals Mainstreet, de onbegaanbare achteraf weggetjes reed Edith nu op een grotere weg wat leek op een snelweg. Ik dacht nog, nu heeft Edith alle soorten wegen in elk geval uitgeprobeerd. Na een stukje rechtdoor wilde we eigenlijk wel weer richting huis. Bij de volgende rotonde keerde wij en reden de lange weg weer terug.

Maar net toen we halverwege de terugweg waren stopte er een auto naast ons…… politie. O, o… nu zijn we de sjaak dacht ik. ‘Get off’ werd er geroepen. Paniek paniek, van binnen was ik echt in paniek. Alle worst case scenario's schoten door mijn hoofd. Maar ik moest kalm blijven. Omringt door drie politiemannen, uiteraard gewapend met geweren, werden we staande gehouden aan de kant van de weg. De Boda Driver werd meteen meegetrokken en aangesproken terwijl Edith en ik rustig contact probeerde te leggen met twee andere agenten. Edith probeerde zich nog te verantwoorden.. ‘Ik dacht dat ik het eerst van een vriend kon leren om vervolgens op les te gaan’ , maar het mocht niet baten.. de agenten waren streng en we moesten mee. ‘Get in the car’... ik, schijterd als ik ben wilde direct instappen maar Edith probeerde de agenten nog over te halen. De Boda werd in beslag genomen en wij moesten mee. ‘Your case will be on monday’ , wat?! Maandag moeten we voorkomen… dit was foute boel. Edith was tot nu toe heel kalm gebleven (daar waar ik al volkomen in paniek was) maar na deze zin brak ook bij Edith het zweet haar uit. ‘Go and sit’ zei de agent streng. Daar zaten we, in de politiejeep. De Jeep had zegmaar open zitplaatsen, het was een beetje zo’n safari jeep, dus iedereen kon je ook zien. Ik probeerde kalm te blijven en vrolijk te doen. Tijdens de rit naar het politiebureau raakte ik aan de praat met de agent naast mij. Hij vroeg mij om mijn nummer, om mijn gegeven te traceren dacht ik nog. Maar niets was minder waar ‘Wat doe je vanavond?’ was de vraag die volgde… Ehm wat?! Probeerde deze gast mij nou gewoon te regelen ofzo? Toch was dit voor mij een goed teken, ik wist dat je politie maar beter te vriend kon houden! Daarom gaf ik hem mijn nummer en gaf hem de hoop dat ik vanavond misschien nog wel een gaatje voor hem vrij had. De agent was geïnteresseerd en begon allemaal vragen te stellen en complimenten te geven. Dit maakte de situatie een stuk minder stressvol maar wel een stuk meer awkward… Ik heb heel vrolijk met de beste man mee gepraat en hem ervan overtuigd dat ik geen ‘bad girl’ ben. Dit worp direct zijn vruchten af! ‘I you’re a good girl, don’t worry it’s gonna be oke’. Op dat moment bereikte wij het politiebureau en moesten wij uitstappen. Inmiddels was ik druk met de politieman aan het flirten terwijl Edith met een andere vent in onderhandeling ging. Een van de agenten vroeg ons hoeveel geld we bij ons hadden. Zonder twijfel duwde ik mijn portemonnee in Edith’s handen en zei dat ze alles mocht pakken wat ze nodig had. Uiteindelijk heeft Edith de agent 20000 shilling gegeven, omgerekend 5 euro. En vervolgens, geloof het of niet, reed de jeep, inclusief de agenten weg… terwijl mijn mannetje nog zei ‘all me´.
Daar stonden we, de boda-driver, Edith en ik…. en nu?! Edith en ik waren nog in de overleving modus. Edith vroeg de boda driver waar zijn boda was; de boda driver wees naar links, daar stond zijn boda. En de sleutel? De boda-driver opende zijn hand en daar was de sleutel… oke… ehm dus zijn we nu vrij?! Vroegen Edith en ik onzeker. De boda-driver kon dit bevestigen en liep rustig naar zijn boda. Wat was dit voor mindfuck dacht ik nog? Ben ik vrij? Ik kon het gewoon niet geloven… Blijkbaar waren Edith en ik de enige die in paniek waren want toen de boda-driver weer op z’n boda zat vroeg hij ons of we nog een ritje wilde doen. Tuurlijk niet gek! We zijn zojuist opgepakt! Imbeciel! Breng ons thuis!

Daar gingen we, achterop, nu reed de boda driver en zaten Edith en ik achterop. Ik was nog in shock en zat trillend achterop. De motor startte en we reden terug. Uiteraard verliep de terugweg ook niet soepeltjes. Bij een van de bochten knalde we tegen een matatu op en werd ik van de boda gelanceerd… daar lag ik, op de drukke Kampala Road! Instinctief sprong ik gelijk overeind en baande mij een weg naar de stoep. Voor t zelfde geld word je namelijk gewoon overreden hier. Edith en de driver waren er niet afgevallen, maar kwamen gelijk naar me toe. Ik moest echt even zitten, mijn rug, mijn knie, mijn elleboog, alles deed pijn. Toch wilde ik na dit alles gewoon graag thuis komen. Dus ik sprak mezelf toe en besloot om zo snel mogelijk weer op de boda te zitten. Thankgod, niet veel later waren we thuis. Alles deed pijn, maar ik was nog in shock. What the hell was er nou allemaal gebeurd de afgelopen uren?! Eenmaal thuis moesten we ons verhaal kwijt aan onze huisgenoten. Bizarre situatie!

Na even rusten besloot ik toch om smiddags wel naar stage te gaan. We zouden namelijk met alle collega’s gaan voetballen tegen de kinderen. Ik heb zolang niet meer op gras gevoetbald dat ik hoe dan ook mee wilde doen!
Dus daar ging ik, ontkomen aan een nacht in de cel, een boda ongeluk overleefd en vervolgens op het voetbalveld staan. De wedstrijd was ontzettend leuk trouwens, helemaal officieel. We kregen allemaal een groen-wit tenue (jawel FCGroningen kleuren!) en er was zelfs een scheidsrechter en vlagger aanwezig. De wedstrijd wonnen we uiteindelijk met 6-4, ondanks dat de kinderen ook erg goed waren!
Toen ik s’avonds thuiskwam was ik wel kapot…. man man man wat een dag.

Vandaag heb ik in levende lijve kunnen ervaren hoe corruptie werkt. Ik heb in een ugandese politie auto gezeten, mijzelf vrij moeten kopen, een boda ongeluk overleefd en een ugandese voetbalwedstrijd gewonnen. En dit alles op 1 dag… nu jullie weer ;-)