Safe the best for last !

Safari 9, 10 en 11 December.

Voordat ik aan mijn blog over mijn geweldige Safaritrip begin moet ik eerst even terugkomen op iets anders. De feedbacksessie over het event! Ik wil er niet een heel blog aan wijden maar het wel even gezegd hebben.
Op donderdagochtend was er pas tijd voor een feedbacksessie. Siraji was aanwezig, net als Bboy Universe, Bboy Mix, Weekend en Shafiki. Roxy kon niet en Raven had malaria. We zaten dus met zijn zessen in een kringetje. Siraji startte de sessie met vragen aan mij; hoe ik het vond gaan, wat ging er goed en wat minder. Vervolgens stelde hij de vraag ‘Ga je ons missen?’. Ik zal niet alles wat gezegd is opschrijven, dan ben ik heel lang bezig, maar een paar dingen die mij echt geraakt hebben wil ik er even uitpikken.
Zo vertelde Bboy Universe en Shafiki dat ze mij in hun hart gesloten hadden en ik aanvoelde als hun zusje. Siraji vond mij speciaal, anders dan alle anderen muzungu’s waarmee hij gewerkt had. En Weekend vond mijn kledingstijl leuk… Je merkt het al, ik werd overspoeld door lieve woorden en complimenten! Het was zo bizar, ik heb lang niet meer zoveel waardering gekregen voor iets wat ik gedaan heb. Ze vonden mij zelfs zo goed dat ze mij gevraagd hebben of ik een member van YLA wil worden! Natuurlijk wilde ik dat; nu hoor ik officieel bij de crew!

Die middag zouden we naar Kampala gaan, Gemma, Liselotte, Jolinde, Laura en ik. Je begrijpt wel dat ik met een warm gevoel het weekend in ging. Het deed me echt goed, al die complimenten!

De reden dat we donderdag aan het eind van de middag al naar Kampala gingen was omdat wij daar vrijdagochtend al om 07:00 opgehaald zouden worden voor de safari. Want jawel, safe the best for last, in het een na laatste weekend van onze reis stond de Safari gepland!! Zo gezegd brachten wij donderdagavond door in Kampala. Dit was erg gezellig! De andere helft van de studenten van Eye4Afrika verblijft in Kampala, dus zij waren er ook. We hebben die avond gefeest bij Big Mike’s (lekker fout) haha. Maar het was erg gezellig, er was een bandje dat optrad en de sfeer zat er goed in! We konden het alleen niet laat maken aangezien we om 07:00 al opgehaald werden… We sliepen die nacht in het KenRock hotel, daar waar ik mijn allereerste nacht in Uganda ook had doorgebracht. Gek om daar dan weer te komen! Toen was ik helemaal alleen, nu met mijn muzungu friends ;-) Ik deelde een kamer met Laura en Kelly, we waren nog totaal niet moe en werden alleen maar melig van het vroeg moeten slapen.
Om 06:30 ging de wekken, toppie! En om een Ugandese 07:00 kwam daar een busje het terrein opgereden met daarin Bella. Bella was onze gids voor dit weekend. We zagen het direct al, wat een leuke, spontane vrouw! Ze was een jaartje of midden dertig gok ik, en heel enthousiast. Ze was heel leuk en niet zo Ugandees. Dit merkte we al bij het regelen van het ontbijt. Al het eten dit weekend was inclusief, zo ook het ontbijt. Ze reed met ons Kampala in op zoek naar een plekje om ontbijt te krijgen. In plaats van dat ze bij het eerste en beste stopte, of ons local food gaf, ging ze echt op zoek naar iets lekkers voor ons. Zodoende belandde we nog voor 8 uur s’ochtends bij een klein restaurantje langs een drukke weg. Het restaurant was nog maar net open en de man stond strak van de zenuwen toen die daar 6 muzungu’s zag aankomen; zijn dag kon niet meer stuk! ;-)
Na even rustig de tijd te hebben genomen voor ontbijt klommen we allemaal de bus weer in om te beginnen aan onze eerste activiteit van dit weekend: Rhino tracking! De rit naar de Rhino’s was lang. Sowieso zaten we ver van Jinja dit weekend. De safari deden we namelijk in Parc Murchison, zo’n 5,5 uur rijden vanaf Kampala. Ondanks dat de rit lang was was het wel heel leuk! We zaten dus met zijn zessen in de bus, het leek net schoolreis ofzo. Gezellig met z'n alle, lekker kletsen, muziek luisteren, eten, stoppen om te plassen en vooral slapen! Althans, voor zover dat kon met al die gaten en hobbels in de weg ;-)
Aan het eind van de middag bereikte wij het Rhino parc. We kregen een instructeur mee die ons eventjes uitlegde wat we moesten doen als een Rhino je aan zou vallen ‘Just hide yourself next to a tree.’ ….. ehm oke! haha het was menens! De auto lieten we staan en te voet gingen we de savanne van Uganda in. Ik vond het ergens wel spannend, denkende dat je rondloopt in het territorium van een familie Rhino’s. Hij vertelde dat neushoorns niet in grote groepen leven. Ookal komen ze allemaal uit dezelfde familie, meestal splitsen ze zich op in groepjes van maximaal 4 neushoorns. We hoefde gelukkig niet lang te lopen of daar lagen in totaal 4 neushoors! Drie lagen samen in de schaduw te liggen, en een ander iets verder op. De gids vertelde dat ze altijd met hun hoofd omlaag hangen/liggen omdat hun hoofd te zwaar is… lekker depressief haha. We stonden echt dichtbij trouwens, zo’n 10 meter afstand denk ik? Heel onwerkelijk om zo dichtbij te komen. De gids was zojuist wat aan het vertellen over de dieren toen we een geluid hoorde…. het was een scheet! Een van de neushoorns liet een super harde scheet! We moesten zachtjes zijn maar ik kon mijn lach bijna niet inhouden, heel komisch. Heb ik dat ook weer eens meegemaakt! ;-)
De neushoorns bevielen me goed, ze waren alleen niet zo actief. Maar ik had wel al een van de big five gespot! Na eventjes kijken, foto’s maken en genieten zeiden we de neushoorns gedag en gingen we terug naar het busje. We kregen nog een lunch en vertrokken toen naar onze eind bestemming. Bella had beloofd dat we voor het donker onze accommodatie zouden bereiken; dat werd even gas geven. Maar zo gezegd zo gedaan, we kwamen precies tijdens zonsondergang aan. We verbleven bij Ford Murchison, een tentenkamp. Ik had eigenlijk wel zin om te kamperen en had mij voorbereid op een weekendje liggen op een matje, niets was minder waar. Het waren luxe tenten; er stonden schone bedden in, met klamboes en een schattig tafeltje. Voor de tent stonden twee stoeltjes met uitzicht op een prachtige zon die onderging, wauw.  Ik deelde een tent met Liselotte, eindelijk weer eens. Toen ik nog in Bikeventures woonde deelde ik samen met Liselotte en Gemma een kamer, maar nu had ik al een tijdje niet meer echt tijd met hen doorgebracht. Nou en het was weer ouderwets gezellig; Lisa en Liselotte, top duo!
Nog voor we allemaal konden douche werden we verwacht in de eetzaal. In een rap tempo stond er een vier gangen menu op tafel! Net als bij de Sipi Falls was dit weer een overvloed aan luxe… jeetje jeetje. We gingen niet laat slapen vanavond, we waren allemaal moe van het reizen en bovendien moesten we om 06:00 bij het busje klaar staan om op de safari tour te gaan!

Zelfs in de nacht beleven Liselotte en ik avonturen. Ik ben een lichte slaper, daarom werd ik ook wakker toen ik Liselotte s’nachts de tent open hoorde ritsen. ‘Wat ga je doen?’ - vroeg ik. ‘Ik moet naar de wc’ - zei Liselotte. ‘Je gaat toch niet alleen! Ik ga mee!’ - antwoordde ik. Alleen gaan was eng, we zitten in een groot natuurgebied en de wc was een klein stukje lopen.  Dus daar gingen we, samen de duisternis in. Terwijl Liselotte op de wc zat wachtte ik op het stoepje. Bij de wc was verlichting, verder was het donker. Toen Liselotte klaar was en net haar handen wilde wassen hoorde we hard gegrom… we verstijfde en keken elkaar aan. wat was dat?! Opnieuw hoorde we de grom…. jep, 3 - 2 -1 PANIEK. Liselotte had de ogen van een hertje dat in de koplampen van een auto keek. Ze schoot terug het hokje van de douche in. Ik deinsde ook achteruit. ‘Lisa, is het een roofdier?’, ik dacht terug aan de grom en gokte op een nee, al helemaal omdat ik niet wilde dat Lot in paniek zou raken. ‘Oke ik moet bijna huilen, wil je m’n hand vast houden’ zei Liselotte. Van binnen was ik ook in paniek maar ik deed alsof ik heel kalm was haha.
Het enge was dat je niks kon zien… je hoorde gegrom maar kon niet inschatten wat voor dier het was of waar het was.
Oke, ik moest rustig blijven. wat te doen? Gaan we samen terug lopen naar de tent? Zo’n 20 meter verder op, blijven we hier, of roepen we om hulp. In de minuten dat we nadachten zagen we gelukkig in de verte een zaklamp. Het was een van de guard’s. Oke, dit was onze redding. ‘Hello?!’ riepen we met een rustige stem maar volkomen in paniek. De guard kwam op ons af en wij vroegen of hij ons naar de tent wilde begeleiden. Dit deed ie. Onderweg zei hij ‘Oh it’s a big elephant just next to that tree.’ ehm oke, er stond dus ‘gewoon’ even een olifant vlak bij onze tent, top! hahah Eenmaal terug in de tent barstte we in lachen uit! What just happened?! Zo hebben we midden in de nacht dikke avonturen beleefd, jongens jongens jongens.

Zaterdag 06:00 stonden we klaar bij het busje. Bella was gelijk s’ochtends alweer enthousiast. Wat stond er vandaag op de planning? Een Game Drive door Parc Murchison, vervolgens een boot tour over de Nijl en daarna een klim door de Murchison Falls. Top dag!
Ondanks dat het vroeg was, was de stemming meteen goed. Nog voor we het park binnen waren hadden we al een dier gespot. ‘Nijlpaard!’ riepen Gemma en Laura opeens in koor. Bella trapte gelijk op de rem, en jawel, in een moeras langs de kant van de weg zat een Nijlpaard lekker te badderen. Eerste dier gespot!
We reden door, het park in. Op het moment dat we het park betraden mocht het dak van het busje open en konden we op het dak zitten. Links van ons kwam de zon op, wauw. Gisteravond de zon onder zien gaan en nu, in een safaripark, de zon weer zien opkomen. Alleen dat al was geweldig.
Vervolgens maakte we een tour van een uurtje of 4 door het park. Zittend op het dak spotte we het ene na het andere dier. Allereerst zagen we veel giraffen die heel vredig tijdens zonsopkomst hun ontbijt aan het verorberen waren. Een paar meter verder waren Antilopen, waterbok, Ugandan Cops en Jacksons, allemaal hertachtige dieren. In grote groepen stonden ze te grazen op de savanne. Sommige sprongen paniekerig aan de kant toen we langs reden, anderen bleven verstijfd staan. Tussen deze dieren zagen we ook een bruine radar boven het gewas uitsteken… Het was Pumba het wrattenzwijn! Ze hebben zo’n grappige hoge staat. Echt zulke lelijke beesten dat ze leuk zijn. Voor Laura was het liefde op het eerste gezicht, vanaf nu waren wrattenzwijnen haar lievelingsdieren! haha. Bella vertelde dat wrattenzwijnen geen korte termijn geheugen hebben. Als ze rennen, dan staan ze soms random stil omdat ze alweer vergeten waren waarom ze renden. Daarom zijn ze ook een makkelijke prooi voor de leeuw en andere katachtige. Zielig wel eigenlijk, maar ik blijf ze leuk vinden!
Gelukkig duurde het ook niet lang of zagen we mijn lievelingsdier; de olifant! Er waren er heel veel, ons busje werd omringt door families. Op een gegeven moment stak een familie de weg over. Een moeder met haar kleintje. Olifanten zijn over het algemeen geen gevaarlijke dieren, ze zijn niet gericht op aanvallen. Behalve als het om familie gaat, familie voor alles! Dus zodra zij het idee krijgen dat hun kleintjes in gevaar komen worden ze agressief. Vandaar dat we heel voorzichtig deze groep moesten gaan passeren. Bella wenkte ons dat we van het dak af, in de auto moesten zitten. Vervolgens vertelde ze het plan: ‘Vol gas er langs karren!’. Daar gingen we, gaspedaal helemaal ingetrapt en volle kracht vooruit! Als idioten scheurde we langs de groep Olifanten. Gelukkig, we hadden het gered. We mochten het dak weer op.

We reden een stukje verder en passeerde een ander safaribusje. De driver en Bella hadden een korte woordenwisseling waarna Bella vervolgens rechtsomkeer maakte. ‘He said that the saw a Leopard!’. We scheurde naar de plek, maar eenmaal daar moesten we heel erg stil zijn. We kwamen bij een oude ruïne, zo leek het. En jawel, bovenop verscheen een Luipaard! Wauw… hij liet zich even zien maar verdween toen weer. Bella reed naar de andere kant van het gebouw en jawel hoor, daar dook het luipaard weer op. Wauw, het was echt net een scene uit de klassieker Jungle book, op zo’n oude ruïne, een luipaard die poseert. Alsof het de koning van de savanne is. Even poseren voor de camera’s en toen verdween hij weer. Bella vertelde dat het heel bijzonder was dat wij hem hadden gespot, wij waren namelijk de eerste groep geweest dit jaar (ja dit jaar, het is inmiddels december) die de luipaard had weten te spotten! Wat een geluk!
Ik vroeg haar wat dit oude gebouw nou op deze savanne deed, en wat het was geweest. Bella vertelde dat het vroeger een heel luxe hotel was, midden in het natuurpark. Maar dit alles was verwoest door de legers van Idi Amin, in de jaren 60,70. Toch zag het er nog gaaf uit. En oja, vlak voordat we weg wilde rijden zagen we in de ruïne nog een dier dat overdag moeilijk te spotten in… de verschrikkelijk achterbakse Hyena. De slechterik uit de Lion King! Nare beesten! Maar wel gaaf ze in het wild gezien te hebben.

We reden verder, naar de plek waar we konden ontbijten. Want ja, we hadden al zoveel gezien en meegemaakt, maar dit alles nog voordat het 11u s’ochtends was! Bella wist wel een mooi plekje waar we ons eten konden eten. En ze had gelijk, ze stopte aan een plekje bij de Nijl, daar waar de Nijlpaarden altijd aan het badderen zijn. Het was geweldig. Ik dacht nog, misschien is dit dan zo’n toeristisch punt, maar niets was minder waar. We waren de enige! Daar zaten we hoor, op het dak, in de brandende zon, om ons heen een paar buffels en Jacksons, uitkijkende over de Nijl waar een tiental aan Nijlpaarden lag te badderen, met op hun rug de Afrikaanse Lepelaar. Het was prachtig, echt.
Maar, na het ontbijtje had ik toch wel een volle blaas gekregen… kan ik hier ook plassen? ‘Yess, let me check for a safe spot to do your pipi… Well you can go there, but watch out for the buffalo, when he comes closer you have to leave slowly.’ Ehm oke, plassen tussen de buffels, in het hoge riet, uitkijkende op de Nijlpaarden, jahoor ook dat kan in Uganda! Ik vond het puur genieten. Maar niet iedereen vond het een veilig idee dat er een grote buffel op de loer lag, dus niet iedereen heeft de rust gevonden om z’n blaas te legen. Afijn, zover de sanitaire updates. Terug naar de dieren. We gingen verder, We hadden nog zo’n twee uur, maar we hadden eigenlijk alles al gezien zei Bella. Behalve; voor de oplettende lezer, welke van de big five ontbrak nog? We hadden de Olifant, neushoorn, luipaard, buffel… alleen de leeuw ontbrak nog! Opzoek naar de Leeuw dus! Kon niet wachten.
Laura en ik klommen direct weer bovenop het dak, fanatiek als we zijn. Ik nam mijn taak erg serieus, we moesten de schaduwplekjes bekijken aan de kant van de weg. Leeuwen hebben dezelde kleur als het riet en het zand, dus het was goed zoeken. Ik was helemaal in mijn element, als een soort krijger zat ik op het dak te zoeken naar de koning van de jungle. Na een tijd rijden leek het erop dat we hem niet zouden gaan spotten. Maar Bella had een plan, we gingen off road! Met het busje schoven we de bosjes in, en na een klein stukje rijden hadden we beet. Onder een bosje lag een familie, te schuilen voor de zon. We kwamen nu wel heel dichtbij, verder dan 3 meter waren we niet bij deze bijzondere roofdieren vandaan. Dan wel in het busje natuurlijk, maar als nog gewoon op het opendak. Geweldig! Het waren twee vrouwtjes en ik kon drie jonge tellen. Ze zaten verstopt onder de struik. Zo onrealistisch. Normaal zie ik alleen de depressieve leeuwen in Artis, geen beschutting maar gewoon in het volle zicht voor alle bezoekers. Hier kwamen wij in hun territorium, hun leefomgeving. Zoals het hoort !
We lieten de leeuwen achter ons en reden op een rustig tempo door de savanne richting ons volgende onderdeel; de boottocht. Gek hoe snel je dan ook went aan al die dieren om je heen. ‘O een giraf steekt de weg over…’ oke.
We kwamen bij de Nijl en waar we in een boot konden stappen. We gingen een anderhalfuur durende boottocht maken. Persoonlijk vond ik dit het minst boeiende onderdeel. Natuurlijk was het gaaf, zo varen over de Nijl, maar ik ben toch meer een land mens denk ik. Onderweg zagen we Nijlpaarden… wel meer dan 100 denk ik, serieus. Nijlpaarden in overvloed! En we zagen een stuk of 3 krokodillen. En veeeeeeel vogels! Uganda heeft sowieso veel vogels, honderden soorten! Tijdens mijn verblijf heb ik enorm veel verschillende gezien, in alle soorten en maten. Wat ik zo leuk vond aan deze boottocht was dat je veel ijsvogels kon zien. Die vliegen dan zo’n metertje of 8 boven het wateroppervlak en schieten dan opeens loodrecht naar beneden, zo het water in! Dan komen ze weer boven, met hopelijk iets te eten. De boot voer naar de Murchison Falls, immens grote watervallen die een hoogte van zo’n 40 meter hadden. De boot legde aan en wij stapte uit. Onze gids zou een eindje verderop wachten.
Dus wij, met zijn allen begonnen aan de klim door de natuur, langs de waterval. We liepen en liepen maar kwamen geen gids tegen. Vreemd… Er was gelukkig maar 1 pad dus er moest wel een moment zijn waarop we hem tegen zouden komen. Toch kwam daar het moment van de splitsing… links was richting een uitkijkplek, rechts naar de top. We besloten dat we eventjes naar de uitkijk plek zouden gaan, we waren toch al alleen. Maar jahoor, bij de uitkijk plek vonden we onze gids! Top!
De plek was mooi. Een rots die half uitstak over het water. We hebben daar even gezeten. En dan, zo midden in de natuur, kan ik zo erg genieten! Dan kan ik echt even helemaal alleen met mijzelf zijn en de natuur. We hebben onszelf even opgeladen op deze plek en klommen toen verder omhoog. Hoe hoger je kwam, hoe mooier het uitzicht werd! De waterval splitste zich op in twee delen en kwam na een val van 40 meter dus weer samen. Prachtig!
Rond 18:00 bereikte we pas de top! En daar vonden we ook Bella weer, die ons op kwam halen.
Vol prachtige plaatjes die nog op ons netvlies stonden reed Bella ons weer terug naar de Lodge. Maar ook dat was nog wel zo’n anderhalf uur rijden hoor, vergis je niet!
Het was inmiddels al donker geworden en de route naar huis leidde ons weer door het safari park. Op een gegeven moment stond Bella op de rem. Daar stonden we oog in oog met een leeuw. Hij keek zo onze koplampen in en kwam zelfverzekerd en elegant aangelopen. Super spannend, zo in het donker. Opnieuw deinsde het dier niet terug voor onze aanwezigheid en ging letterlijk met een meter afstand van ons busje de weg weer af… bizar joh. Maar opnieuw zo mooi! Je zit hier echt 24/7 tussen de dieren. Geweldig!

We waren laat thuis, rond half 9. En toen moesten we nog eten. Opnieuw stond er een vier gangen menu klaar, top ! haha. Na het eten was het douche en naar bed!

Zondag, de laatste dag. Om 06:30 stonden we allemaal klaar naast het busje! We vertrokken naar onze laatste onderdeel; de Chimp trekking. De rit naar de Chimps duurde twee uur. En je snapt wel, na drie ochtenden je wekker rond 05:30 zetten, dat we allemaal redelijk moe waren. We waren knock out in de auto haha! Maar wel gezellig, we doen tenminste wel alles met z’n allen ;-)
Rond 11:00 begonnen we aan de Chimptracking. We gingen een tracking doen door de Jungle dus we moesten allemaal lange kleren aan. Lange broeken hadden we sowieso al aan, maar over onze shirtjes moesten we ook een trui, en lange sokken met dichte schoenen. Er zijn daar namelijk zoveel muggen en vliegen en tropische beesten dat je anders lek gestoken wordt.
We gingen de jungle in, jawel jawel! Het was net alsof ik door de kas in de Hortus liep. Alleen was deze oneindig groot en rook het er echt naar natuur, en hoorde je dieren geluiden. Het was niet duidelijk hoelang een Chimp tracking duurt, de ene keer vind je ze namelijk binnen een half uur maar de andere keer kan het zo drie uur duren. Ik wist niet goed wat ik kon verwachten.
We liepen, met een gids uiteraard. ‘How many apes are here?’ was mijn vraag. Waarop het antwoord van de gids was: ‘Chimps aren’t apes, they are Chimps.’ - oke duidelijk haha. De tracking door de jungle was leuk maar lang! Je moest hoog in de bomen kijken of je ze kon zien, maar tegelijkertijd je voeten in de gaten houden omdat je anders zou struikelen. Na anderhalf uur lopen vonden we de chimps, thankgod! Kom maar op met die Chimps dacht ik! Toch was de meeting met de Chimps niet super spectaculair. Toen de Chimps gesignaleerd waren moesten we stil, doch snel ons naar de chimps verplaatsen. Dit leverde weer komische momenten op. Want stil en snel door de jungle heen bewegen werkt niet, zeker niet als je een beetje lomp bent. Verstrikt in lianen waren we gelukkig net op tijd om een Chimp uit de boom te zien glijden. In de bomen erom heen spotte we nog zo’n vijf chimps. Ze zaten erg hoog. Helaas zijn wij geen giraffe en moest je dus je nek bijna verrekken om ze te kunnen zien. Het was wel puur natuurlijk trouwens, de chimps in hun natuurlijke habitat. De gids vertelde dat er zo’n 80 families leven in dit stukje park, dat is erg veel! We zijn een halfuurtje bij de Chimps gebleven en toen weer terug gelopen.

Eenmaal terug had Bella al de lunchpakketjes klaar, jeej! Echt net schoolreis! Daarna stapte we de bus weer in voor een terugreis van vijf uur! Omdat het zo’n leuk weekend was geweest was die vijf uur helemaal niet erg. Beetje slapen en muziek luisteren en dan ben je alweer thuis.
We zetten eerst Kelly af in Kampala, daarna Liselotte en Gemma bij Bikeventures, en als laatste waren Laura, Jolinde en ik aan de beurt. Ik had Bella verteld dat ik het zo’n gaaf busje vond, en dat ik die later zelf ook ooit wil kopen! Na het afzetten van Liselotte en Gemma was het nog zo’n 5 minuten rijden naar ons huis. Ik mocht voorin zitten, naast Bella. Maar Bella trapte op de rem en zei ‘Lisa, you go!’, en ze wilde al uitstappen. No no no! zei ik, ik kan niet rijden, heb mijn rijbewijs nog niet! ‘No way!’ zei Bella! Shit ey, wat baalde ik van dit moment, ik had gewoon in mijn droomauto kunnen rijden als ik mijn rijbewijs had gehad…. maar, heb met Bella afgesproken dat de eerstvolgende keer dat ik in Uganda ben met een rijbewijs dat ik dan mag rijden! Jeej! Ik hou dus nog wat te goed :-)