'Can I see your tongue?´

Maandag 28 November t/m vrijdag 2 December

Zo, wat is er al weer veel gebeurd in de tussentijd zeg! Ik merk dat ik de laatste weken zo vol plan, met leuke dingen, dat ik bijna niet toe kom aan het schrijven van mijn blog! Ik had er voor kunnen kiezen om nu verder te schrijven vanaf het punt waar ik nu sta, met al een safari achter de rug, maar dan doe ik eigenlijk het dagelijks leven hier zoveel te kort! Want ik geniet namelijk niet alleen van de hoogtepunten, maar ook van de kleine momentjes die zich dagelijks voordoen. Het levert wat vertraging op, maar zorgt uiteindelijk wel voor meer blogs haha !

Maandagochtend mocht ik de week weer beginnen bij die kleine boefjes van X-Suba. Terwijl ik aan het observeren was ging ik mij opnieuw beseffen wat voor een bijzondere plek dit is. De kinderen, die niet de kans krijgen om naar school te gaan maar toch gemotiveerd zijn te leren. Die anders overdag maar een beetje rondzwerven in de buurt, of hun ouders helpen. Ze komen hier drie ochtenden per week, van half 9 tot half 12. Ik vroeg mij alleen af, hoe weten zij eigenlijk de tijd? Na de huisbezoeken weet ik dat zij het minimale aan materialistisch bezit hebben, en denk niet dat daar een klok bij in zit. Sommige ouders hebben wel een mobiele telefoon maar ik denk niet dat elke ouder zijn/haar kind erop attendeert dat het weer naar X-Suba moet gaan, of misschien wel trouwens… Ik ben benieuwd hoe dat dat gaat. De meeste kinderen moeten zo’n 20 minuten lopen. Zouden ze ook met z’n allen gaan? Daar maken wij, de coaches, de kinderen wel bewust van. We willen niet dat ze alleen hier heen komen, zeker de kleintjes niet. Ja, ik zat mij helemaal in te beelden hoe dat dan zou gaan. Bijna in mijn gedachte verzonken moest ik natuurlijk zelf ook wel op letten. Ik maak nog steeds veel aantekeningen van wat ik zie. Dit bespreken we dan op de zaterdagen tijdens de feedbacksessies. Na de les, rond een uurtje of 11, is het playtime. De kinderen mogen dan vrij spelen op de binnenplaats. Soms doen we gezamenlijke spelletjes. Vandaag ontstond er spontaan een heuse hoelahoep competitie! Er zijn vijf hoelahoeps. Dus vijf kinderen gingen klaarstaan, Eunice telde af, en de geen die het langs kon hoelahoepen die won! Uiteraard mocht ik ook mee doen, ik was niet heel goed, maar gelukkig ook niet heel slecht haha, ja ja ik kan het nog! ;-) De kinderen hadden dolle pret en iedereen kwam aan de beurt, inclusief de coaches!
Daarna gingen we nog een spel doen dat ‘blada’ heet, beter bekend als ‘elastieken’. Ik deed dit vroeger altijd! Ik had er zelfs een muziekje bij op een cassettebandje, gouden tijden ! Dit kwam nu allemaal weer boven drijven, ik wist nog hoe het ging. Twee kinderen aan het uiteinde en om de beurt moet je dan een soort patroon springen; in, uit, in, op, uit. om de beurt. Ik was eigenlijk verbaasd hoe goed ik nog was haha. Maar niet zo goed als de kinderen hier hoor! Elke ronde gaat het touw namelijk een stukje omhoog en moet je hoger springen. Dat kunnen ze hier zo goed, zelfs die kleintjes! Bizar hoe soepel ze hier toch zijn met hun lichamen. Het was leuk! Ik genoot van het spelen met de kinderen. Spelenderwijs bouw je echt een band met ze op.

In de middag was ik vrij, pas savonds had ik met Siraji en zijn crew afgesproken. Ik besloot om daarom even lekker te chillen bij OneHeart, een soort restaurantje/cafe/winkel/relaxen in de tuin plek. Er werken er hele aardige mensen en het is er nooit zo druk. Ik vind Deli’s, en andere plekken op Mainstreet altijd heel westers. Je betaald er westerse prijzen, er is overal wifi, tafels en stoelen, en heel veel blanke, maar One Heart is anders. Het is heel rustig. Als je binnenkomt lijkt het een winkel, ze verkopen fairtrade en local spulletjes, maar als je doorloopt kom je bij de tuin; een klein binnenplaatsje wat heel schattig is ingericht. De tafels en banken zijn gemaakt van pallets. Ik zal wel een foto bij dit verslag voegen want dan heb je een beter beeld erbij. Het is in elk geval een heel fijn plekje! De mensen die er werken zijn ook aardig, ben inmiddels bevriend geraakt met een van de werknemers daar. Oja, en een van de grootste redenen dat ik hier graag zit is de Ice Coffee! Ice Coffee kun je op meerdere plekken krijgen maar ik vind hem hier het lekkerst, plus, hier vertrouw ik de ijsklontjes; dat is niet overal een vanzelfsprekendheid. Zelfs nu ik dit schrijf zit ik buiten bij One Heart met een Ice Coffee in mijn hand ;-)
Maar back to business… s’avonds had ik een meeting met Siraji. We hadden een serieus gesprek over het event. Time is running! En er moet nog veel gedaan worden. Hij sprak mij streng toe, en dat was even nodig. Dit was het moment dat ik echt uit mijn comfort-zone moest treden. Lisa neem het voortouw, jij organiseert het, wij doen pas dingen als jij het zegt. Dat was even slikken, ik, mensen aansturen? ehm… ja het moest gebeuren. Het was een hard maar goed gesprek. Ik denk dat vanaf dat moment ook een knop om is gegaan. Die avond contacte ik direct de anderen over wat er allemaal nog moet gebeuren en voor wanneer.

Gelukkig was ik de volgende dag vrij, heerlijk zo’n vrije dinsdag. Ik had het echt even nodig. Ik moest vandaag aan het event gaan werken. In de middag ben ik met Gemma gaan lunchen bij, jawel One Heart haha. Na het lunchen keerde ik huiswaarts. Thuis stonden Anouk en Edith net op het punt om terug naar de stad te gaan. Ik had niks te doen dus ging met hen mee. We liepen uit huis richting de poort, maar een paar meter voor de poort zette Anouk het opeens op een gillen en deed een sprongetje achteruit… AAAHHHHHH SLANG!!!!!!!! Edith en ik gilde mee… nu zagen wij het ook! Een gifgroene slang zat te slingeren op de poort… omg! De slang schoot weg naar de achterkant en wij manoeuvreerde ons langzaam een weg naar buiten. De bewaker kwam aangelopen met een stok en begon hard op de poort te slaan. Opnieuw krijste Anouk het uit! haha en daar viel de slang op de grond, met lange, snelle kronkels verdween hij vervolgens in de bosjes. Wajo…. een slang…. Edith wilde nog foto’s maken maar de slang was te snel. Later zochten we op wat voor slang het was en het bleek een super giftige te zijn…. Je kunt dood gaan aan een beet van die slang… gelukkig wisten we dit pas achteraf haha! Wat een avontuur !
Toen ik aan het eind van de middag thuis kwam was de wifi uitgevallen, dit gebeurd wel vaker. Sowieso hebben we in ons huis niet hele goede wifi, we kunnen whatsappen, soms facetimen maar dingen uploaden of mails verzenden zit er niet in. De wifi was uitgevallen in huis, maar al vrij snel werd duidelijk dat in heel Jinja het internet eruit lag. Niemand wist hoelang het zou duren. Wij hadden er geen last van, ik vond het zelfs wel lekker rustig. Uiteindelijk deed de wifi het pas vrijdagochtend weer. Toen pas werd duidelijk hoe bezorgd iedereen in Nederland was geweest… vooral mijn moeder haha… Maargoed daar zijn moeders voor! (geeft niet mam ;-) )

S’avonds ben ik met Jolinde en Laura naar de Quiznight gegaan in the office. De lucht werd donker dus we hoopte voor de regen aan te komen. We hadden een boda gebeld die we kenden, dat doen we meestal als we s’avonds ergens heen moeten. Het is toch veiliger om met iemand te gaan die je kent. Dus boda Arrefat bracht ons, met zijn vieren zaten we op de boda! Maar zo’n 5 minuten voordat we de Office bereikt hadden begon het te storten! Om 20:00 zou de Quiznight beginnen maar het kwam zo hard naar beneden dat we een noodstop moesten maken. We stopte bij de eerste beste tentjes die we zagen. Het waren een soort marktkraampjes, waar wij wel eens Rolex of fruit halen. Het zijn hele kleine mini winkeltjes van 4 bij 4 ofzo. Lang stonden we onder een afdakje, Jolinde, Laura, Arrefat en ik. Maar het regende zo hard en begon zo erg te onweren dat we naar binnen mochten. Binnen waren nog 3 anderen aan het schuilen dus we zaten allemaal krapjes bij elkaar op een houten bankje. Het was eigenlijk heel knus. We waren nog nooit in zo’n winkeltje geweest dus het was eigenlijk wel leuk. Hele harde knallen, dikke bliksemflitsen en grote regendruppels, maar wij zaten droog. Terwijl we aan het wachten waren keken we een beetje rond in het winkeltje. Mijn oog viel op een pot lolly’s… dat zou het wel gezellig maken. Ik kocht een lolly voor Laura en Jolinde, maar wilde de andere niet achterlaten. Dus ook Arrefat en een andere man die naast ons zat kreeg een lolly. Het werden direct net kinderen… een lolly hadden ze al jaren niet meer gegeten! ‘This is kids candy’ zei Arrefat. Laura en ik hadden een rode lolly en Arrefat en de andere man een blauwe. Lolly’s zijn natuurlijk fascinerende snoepjes dus het leverde awkward gesprekken op. Met zijn vieren zaten we te likken. Laura en ik kwamen er achter dat de lolly’s afgeven, qua kleur. Als wij een rode tong hadden; dan moesten de andere een blauwe tong hebben… ‘Can I see your tongue?’ vroeg ik aan Arrefat. Ja, dit was natuurlijk een vreemde vraag, maar dat bedacht ik me pas toen ik het al gezegd had haha… Het leverde een komische situatie op, in dat kleine winkeltje, in de stromende regen. Na zo’ twintig minuten schuilen besloten we om verder te gaan, de regen was immers al bijna gestopt en we wilde graag nog naar de Quiznight gaan.
Eenmaal bij de Office hadden ze op ons gewacht, gelukkig. Die avond wonnen we ook nog eens de Quiz! Jeej! De inleg, 5.000 Shilling per persoon was voor ons. En volgende week moeten wij de Quiz bedenken!

Woensdags was het weer X Suba tijd! In de ochtend gaven Gemma, Liselotte en ik een les in het thema van Nederland versus Uganda! Toen viel pas op hoe weinig de kinderen eigenlijk over ons wisten… ze wisten onze namen, maar daar hield het ook bij op. We hebben uitgelegd dat we uit Nederland komen en geprobeerd te laten zien waar Nederland ligt. Al snel stond het whiteboard vol met een getekende wereldkaart, de vlag van Nederland, molens, kaas, maar ook de woorden ‘Van Persie, Openbaar Vervoer en Euro’ waren aanwezig. Liselotte probeerde uit te leggen hoe haar dagelijkse reis naar haar Nederlandse stage eruit ziet. Iedereen was verbaasd; met de trein, fiets en bus? Op één dag?! En kost dat zoveel geld?! Ik denk dat de kinderen echt wat geleerd hebben, ze vonden het in elk geval heel boeiend. Oja, het werd ook duidelijk dat de kinderen niks aan geografische kennis hebben. Ze wisten niet wat continenten waren of dat Uganda in Afrika lag… Dat liet mij weer beseffen hoeveel educatie deze kinderen missen en hoe belangrijk het is dat organisaties als Xsuba bestaan!!!
Na deze inspirerende les gingen we nog op huisbezoek bij de oudste kinderen van Xsuba. Zij wonen niet in Soweto maar in Masese; ook een sloppenwijk. Masese is verder weg dan Soweto, wel een halfuur lopen. Blijf mij verbazen dat ze dit elke dag doen. De huisbezoeken waren leuk. Althans leuk, ze waren indrukwekkend. Vind het heel interessant om een kijkje te nemen in het leven van zo’n kind. Een van de kinderen is 15 en hij woont samen met zijn moeder en broertje en zusje in Soweto. Zijn huis is super klein en bestaat letterlijk uit vijf aluminum platen die tegen elkaar aanstaan. De jongen is 15 en heeft nauwelijks educatie gehad. Zijn moeder was 30, dus die was ook 15 toen zij haar eerste kind kreeg; dat is hier ‘normaal’. Als ik even denk aan de Nederlandse 15 jarige kinderen, zoals mijn neefje bijvoorbeeld… jeetje wat een wereld van verschil is dat. Die gaan nu allemaal de puberleeftijd in waarin zij uitgaan, leuke dingen doen met vrienden, altijd online zijn op hun smartphone en bovendien overspoelt worden met educatie. Deze jongen neemt een vaderrol op zich om te zorgen voor zijn broertje en zusje, hij probeert zijn moeder financieel te ondersteunen en moet op zoek naar educatie. De wereld is zo oneerlijk verdeeld… Waar moet je beginnen om dit te veranderen?
S’avonds ging ik weer leuke dingen doen… hoe dubbel ook. Maar ik merk wel dat het belangrijk is om ook proberen los te laten. Anders ga je je continu schuldig voelen, maar dat lost natuurlijk ook niks op. Hoe hard dat ook klinkt. Dus s’avonds gingen we naar de movienight bij Flavours. Jolinde, Laura, Edith, Anouk en ik uit ons huis, Liselotte, Ian, Anouk en Gemma uit het andere huis. Anouk, Laura en ik vonden de film niet heel leuk dus na een paar minuten kijken besloten we dat we liever wilde poolen. We liepen Mainstreet af, op zoek naar een plek op te poolen. Uiteindelijk streken we neer bij een tentje; New Welcome. Hier hebben we de hele avond gepoold! Heel gezellig! Vind het leuk dat we hier s’avonds veel leuke dingen doen. En ook eigenlijk altijd allemaal wel mee gaan, zo merk ik dat ik hier echt met een vriendengroep ben.

En dan de donderdag! Die was niet zo boeiend eigenlijk. Ik was vrij maar moest het event voor bereiden. S’ochtends bij het ontbijt sprak ik met Laura en Jolinde. Voor hun stage hadden zij afgelopen nacht streetwalk gedaan. Zij lopen stage bij een project dat werkt met straatkinderen. Tijdens een streetwalk gaan zij s’avonds opzoek naar straatkinderen om met hen een gesprek aan te gaan. Zij vertelde s’ochtends aan het ontbijt wat zij hadden meegemaakt. Hun stage kinderen die s’nachts in een zijstraat van Mainstreet allemaal slapen in jutte zakken. Zij liggen daar elke nacht om de hoek bij een druk cafe, omdat dat het veiligst is. Sommige kinderen slapen s’nachts maar andere moeten s’nachts werken. Dan pakken zij dingen in of helpen zij mensen verhuizen om zo een beetje geld te verdienen. Niet alle straatkinderen zijn dakloos. Sommige hebben wel een huis maar kiezen zelf voor het straatleven, omdat dat dan beter is dan thuis zijn. Anderen zwerven overdag op straat maar kunnen savonds wel naar huis. Elk kind heeft weer een eigen verhaal. De jongste is 8 jaar, de oudste 18. De verhalen van Laura en Jolinde maakte veel indruk op mij. Zij doen ook echt goed werk bij hun project! Het verhaal raakte mij nog meer toen ik dezelfde dag over Mainstreet liep en een kind, in een jute zak, zag liggen slapen. Het raakte mij enorm maar ik wist niet zo goed wat ik moest doen. Daarom besloot ik om maar door te lopen, maar wilde het later nog wel even met iemand erover hebben.

De volgende dag had ik Xsuba, maar ik moest dit afzeggen omdat het mijn laatste dag voor het event was. Er moest nog veel gebeuren dus ik moest mijn tijd goed indelen! Ik wilde voor het event eigenlijk helium kopen. Ik had 60 ballonnen meegenomen uit Nederland en het leek mij tof om deze te gebruiken tijdens het event. Ik wilde dat iedereen een positief woord, of wens, op de ballon zou schrijven en deze dan op zou laten aan het eind van de dag; zo kan jouw droom de lucht in gaan. Een mooi idee, maar aan helium komen was nog niet zo gemakkelijk. Het bleek in Jinja niet te verkrijgen dus ik moest iemand naar Kampala sturen om het daar te halen. Uiteindelijk had ik iemand gevonden die het uit Kampala wilde ophalen maar toen ik de kosten hoorde schrok ik een beetje… Het was 13.700 shilling per ballon; dus 822.000 in totaal. Dat is omgerekend bijna 200 euro… beseffen dat daar een heel gezin een jaar van kan leven, al helemaal hier in Masese, gaf mij een slecht gevoel. Ik ga niet zoveel geld de lucht in laten gaan terwijl de doelgroep, waarmee ik op het event ga komen, moeten rondkomen van misschien wel één euro per dag. Dus; een dag voor het event moest ik een nieuw plan verzinnen. Gelukkig kwam ik al snel op plan B ! Ik zou de ballonnen gewoon zelf opblazen. Iedereen kan dan een positief woord op een ballon schrijven en deze aan een ander geven. Bijna net zo leuk, en helemaal kosteloos ;-)

Deze dag besteedde ik nuttig. In de middag zou ik in Masesse afspreken met Raven en de anderen om een huis te bouwen, of zo iets. Maar uiteraard bij aankomst was alleen Raven er. ‘Where do we have to build the house?’... al snel bleek dat we dat vandaag ‘toch maar niet’ gingen doen. Whatever… haha ik leer hier om snel te schakelen. Dus daar stond ik met Raven, maar een beetje te kletsen over van alles en nog wat, terwijl ik nog super veel te doen had! De lucht betrok inmiddels en al gauw barstte het los, regen, wind, alles erop en eraan. We rende naar de dichtstbijzijnde school, die wel open was maar niet in gebruik vanwege de schoolvakanties. Nou daar stonden we dan samen, te schuilen. Hier in Uganda weet je maar nooit hoe lang de regenbui duurt; het kan een korte bui zijn, maar ook eentje die nog de hele middag en avond duurt. Het was weer zo’n moment dat je denkt… waar ben ik nu weer beland. Eigenlijk was het schuilen best gezellig. Raven praat graag dus er waren geen ongemakkelijke stiltes haha. We hebben het nog even gehad over de straatkinderen. Ik wilde graag Raven’s mening weten. Het waren boeiende gesprekken en voor ik het wist was de lucht ook al weer opgeklaard. Ik zei tegen Raven dat ik graag naar huis wilde omdat ik nog veel moest doen. Dus we zijn samen naar een Boda gelopen en hij heeft een goede deal voor mij gemaakt; no muzungu price! ;-)

S’avonds zijn we nog met de hele groep uiteten geweest. Zoals altijd gezellig. Ik maakte het alleen niet te laat omdat ik nog de puntjes op de i wilde zetten voor morgen! Ik moest namelijk een groepsgesprek gaan leiden over ´gender equality’.... stress !