Visualising Your Dreams

Om 06:15 ging mijn wekker! Opstaan! De dag van het event was aangebroken. Er ging een lichte spanning door mijn lichaam heen; dit was de dag waar ik al die tijd naar toe gewerkt het. We hadden vandaag een strak schema, en ondanks dat ik nog nooit een event had georganiseerd was ik vastbesloten dit tot een succes te maken.
Om 10:00 zou het Event van start gaan, maar om 08:00 had ik met mijn crew afgesproken om alles klaar te zetten.
Maar eerst; wat moeten jullie weten van het event?

Het thema van het Event is ‘Visualising Your Dreams’. Een event wat gaat om het stilstaan bij jouw dromen en het kijken naar de toekomst. Het event vond plaats in Masese, een van de sloppenwijken van Jinja. Het event was bedoeld voor alle inwoners van Masese en een ieder ander die ook wilde komen. De crew waarmee ik samen naar het event toe gewerkt heb zijn de leden van de groep YLA. Siraji, mijn stage begeleider, maar ook Raven, BBoy Universe, BBoy Mix, Lexus, Weekend, Roxy en Shafik. Ik was de organisator en heb samen met het het event voorbereid.

Tijdens het event zouden er verschillende workshops gegeven worden. YLA is een organisatie die door middel van verschillende dansstijlen, kinderen, en jongeren, lifeskills wilt meegeven. Ook dit was vandaag het doel. Naast de dansworkshops zou ik ook een onderdeel op mij nemen; het Visualising Your Dreams gedeelte. Ik zou een workshop geven over dromen met als doel de mensen inspireren. Met kinderen zou ik hun dromen gaan tekenen en met de jongeren zou ik praten over hun toekomstbeeld en gender equality. Dit was het ochtendprogramma… want in de middag stond er nog meer te wachten. Dan zouden er namelijk dancebattles plaatsvinden. Er waren heuze prijzen te winnen. Ik had een nederlandse voetbal uit Nederland meegenomen, dat was een prijs. Ook twee SvDiemen tenues konden er gewonnen worden. En een pet, maar die hadden we hier op de centralmarket gekocht.

Het event zou de hele dag duren, van 10:00 - 18:30. Zo, nu jullie ook een beetje de planning en bedoeling weten kan ik vertellen hoe de dag verlopen is.
06:15 ging dus mijn wekker. Ik was braaf de laatste dingen aan het voorbereiden en mijn spullen bij elkaar aan het pakken. Vervolgens stapte ik op een Boda om er voor te zorgen dat ik er om 08:00 zou zijn. Ik wilde, als organisator, niet te laat aankomen. Het was gelijk sochtends al warm! Bij aankomst was er nog niemand; gelukkig ik ben de eerste, dacht ik nog. Wel had ik in mum van tijd 8 vriendjes en vriendinnetje om mij heen verzameld. De kindjes die er aan het spelen waren waren er als de kippen bij om te kijken wat deze muzungu, met twee volle tassen, nou weer kwam doen. Twee van de acht konden engels. Een van de eerste dingen die ze tegen mij zeiden was dan ook: ‘Give us money, we are hungry’. Ja, dit zijn van die rare momenten… Het klinkt heel zielig, en dat is het ook. Deze kinderen groeien op in Masese en hebben nauwelijks kans op een eerlijke toekomst. Maar tegelijkertijd zijn dit wel van die zinnetjes die door hun ouders zijn aangeleerd en die zij tegen elke blanke zeggen. Bovendien wil je als muzungu niet het stereotype beeld wat zij van muzungu’s hebben: Rijkdom, stimuleren. Daarom was mijn antwoord op deze vraag ‘i’m hungry too’. haha dat begreep het kindje niet helemaal… ‘No, zei die’. ‘Yes’ zei ik weer. Ik legde uit dat ik nog niet had ontbeten en ook hongerig was. Het was een gek gesprek wat ik met een kind van, ongeveer 8 jaar oud, had. Verder was het gezellig. Je bent als blanke in elk geval nooit alleen in Uganda. Ik had 8 ugandese kinderen om mij heen. Eerst waren ze heel verlegen, beetje lachen, voorzichtig mij aanraken en veel giechelen. Maar al gauw sloeg die verlegenheid om in nieuwsgierigheid. Ze kwamen steeds dichter bij mijn tassen… eerst kijken, toen de zak openmaken en toen mijn spullen eruit halen. Oke kijken mocht, aanraken ook, maar er uit halen niet! No no no, Lisa geef je grens aan! Ik snapte goed dat ze het interessant vonden, ik had ook allemaal aantrekkelijke spullen mee; balonnen, stiften, papier, een bal. Ik probeerde de kinderen uit te leggen dat ze er mee konden spelen als ze vanmiddag naar het event kwamen. Niet alle kinderen begrepen het, dus ik moest eventjes mijn lugandese skills te voorschijn halen ‘Neda!’ sprak ik. en ik grapte er achteraan ‘Omubie!’. Wat ‘Nee, dief’, betekent. Het hielp. De kinderen begrepen mij en lieten de spullen met rust.
Ik keek op mijn telefoon om te zien hoe laat het is; half 9 al. We hadden toch om 8u afgesproken? De kinderen zagen dat ik mijn Iphone uit mijn broekzak haalde en werden natuurlijk helemaal wild, logisch als je een dikke smartphone tevoorschijn haalt in een sloppenwijk. Oke oke, er moesten wat selfies gemaakt worden. De kinderen ging helemaal uit hun dak. Selfies maken vonden ze echt geweldig! En ik vermaakte mij ook prima trouwens. Toch vond ik een halfuur later het wachten wel erg lang duren. Ik besloot Siraji te bellen om te vragen waar hij bleef, maar hij nam niet op. Dit is Uganda! Totaal geen tijdsdruk of stress…. lekker dan haha. Ik liet de stress ook maar van mij afglijden en begon inmiddels met de kinderen te voetballen. (Ze hadden een bal te voorschijn getoverd).
Eindelijk, om 09:45, na bijna twee uur wachten, kwam de eerste opdagen; Weekend. Hij had de carpet mee, een soort kleed/zijl waarop gedanst kon worden. Samen met hem legde ik de carpet uit en na een kwartier kwam Siraji ook aan op de boda!
Het event zou starten om 10 uur, en dat was het nu. Gelukkig was er, behalve de kinderen, verder nog helemaal niemand. Langzaam aan druppelde ook de rest van de crew binnen. Shafiki en Mix met het geluidssysteem. Het duurde nog even tot de anderen er waren.
In de tussentijd ging ik met Siraji samen met de kinderen spelen. Eigenlijk was dit de eerste keer dat ik Siraji met kinderen zag, althans, iets zag doen.
We gingen spontaan allemaal spelletjes met ze spelen! Zo als wij in Nederland Anna-Maria-Koekoek, zakdoekje leggen, en tikkertje spelen, hebben ze hier ook allemaal dat soort spelletjes. Het leukste spel vond ik ‘Kappa’. Het gaat tussen een kat en een muis. Je maakt een kring, de kat zit uit de kring en de muis zit erin. Dan wordt er een soort riedeltje gezongen en moet de kat de muis proberen te pakken. De kinderen die de kring vormen moeten proberen openingen te maken voor de muis, maar de kat juist tegen te houden. Erg leuk! Ik ga het spel ook meenemen naar Nederland! Een paar spelletjes verder was onze crew compleet en kwamen er al langzamerhand mensen.
Ik wist niet zo goed wat ik moest doen eerlijk gezegd. Ik had een programma gemaakt waarbij de ochtend was ingedeeld in een aantal workshops. Mijn programma stond op tijd; maar al snel werd duidelijk dat de dag niet op tijd stond. De workshops begonnen te lopen, ondanks dat er niet veel mensen waren. Shafiki deed de muziek, hij was de DJ van vandaag. Ik zag dat iedereen wel een beetje bezig was maar wist eigenlijk niet zo goed wat ik moest doen. Dus ik zocht Siraji op. Hij zei dat ik de touwtjes in handen had, het was aan mij om te bepalen wat ik wilde doen en waarin ik bij wilde sturen. Jeetje wat had ik daar nou aan, dacht ik. Ik vind het fijn als iemand concreet zegt wat ik moet doen; niet als ik dit zelf moet bepalen. haha! Ingewikkeld. Eindstand heb ik ook niet echt aangestuurd. Ik liep wel continue rond en knoopte soms een praatje aan, maar vond het lastig om echt bij te sturen ofzo.
Oja, twee collega’s van mijn andere stage kwamen! Eunice en Scarlett. Zij kwamen mij supporten vandaag. Echt heel lief!

Op een gegeven moment wenkte Siraji mij. Er was een workshop Popping, maar de kinderen liepen in de weg. Hij vroeg of ik iets met de kinderen kon doen. Prima, dacht ik. Hij wees nog een meisje aan; Sue, zij zou samen met mij de kinderen vermaken. Ik zat direct te denken; welke spelletjes doe ik ook alweer met X-Suba? Maar Sue nam het voortouw. Ze verdeelde de kinderen, stuk of 20, in twee rijen. Vervolgens moesten ze om de beurt tegen elkaar dansen. Misschien lag het aan mij, maar ik vond de sfeer niet zo prettig. Sue was een beetje snauwerig tegen de kinderen. Ik kreeg het gevoel alsof ze de kinderen alleen voor de show liet dansen, zodat zij een leuk filmpje kon maken, maar ze daarna weer aan de kant schoof. Hierdoor wist ik zelf ook niet zo goed wat ik moest doen. Scarlette en Eunice kwamen bij me staan. Zij zijn zo leuk altijd met de kinderen. Ik voelde dat zij hetzelfde gevoel hadden als ik. Zij grepen een beetje in. Ze motiveerde de kinderen om het vooral gezellig te hebben en zongen zelf ook mee. Participeren, dat was wat ze deden. En dat was precies het verschil met Sue. Scarlett en Eunice stonden tussen de kinderen en Sue stond erboven.

Raven seinde mij; ‘Lisa wat staat er na dit op het programma?’. Ik legde nogmaals het programma uit. Raven dacht met mij mee, gezien de tijd moesten we een beetje gaan schuiven. Eigenlijk zou ik van 13:00-14:00 mijn Visualising your Dreams - workshop doen, maar gezien de tijd kon dat misschien beter na de lunch. En net toen ik mijn programma had bijgesteld kwamen mijn Muzungu friends aangelopen! Jolinde, Laura, Ian, Anouk en Gemma. Zij kwamen ook een kijkje nemen en mij supporten! Jeej!
Ze kwamen alleen niet op een spectaculair moment. Het was namelijk bijna lunchpauze. Ze hebben nog een stukje van een breakdance workshop gezien maar daarna gingen we lunch scoren in de buurt. Ik vroeg Siraji toestemming om pauze te nemen. Hij wilde dit allemaal gezamenlijk doen, maar dat leek mij niet slim. Als je allemaal tegelijk pauze neemt is er dus een moment dat alles stilvalt. Daarom ging ik eerst, en na mij konden anderen gaan.

Siraji vroeg; ‘Kun je wel alleen met je vrienden? Weten jullie de weg hier?’. Nee, zei ik, maar we vinden het wel! Oke… zei Siraji verbaasd. Ja, na dik twee maanden hier kunnen we echt wel zelf lunch halen, zelfs als we de plek niet zo goed kennen. Dus daar gingen de muzungu’s. Jahoor, nog geen 5 minuten lopen en we zagen de kraampjes al. We kochten allemaal iets; rolex, chapati, halfcake, samosa en een soda. Voor nog geen euro hadden we allemaal een lekkere lunch, die we in de hand konden opeten.

Na de lunchpauze zou mijn gedeelte starten, maar ook dit duurde allemaal langer dan gepland; de workshops liepen uit. Omdat de anderen ook nog meer te doen hadden vandaag zijn ze weer vertrokken. Jammer, maar ik vond het niet erg. Ik vond het zelf eerlijk gezegd soms ook een beetje lang duren allemaal. Bovendien was het bloedheet! Strak blauwe lucht, volle zon, en er was weinig schaduw dus het was wel pittig. Eunice en Scarlett bleven wel nog.

Ik begon zenuwachtig te worden. Na de lunch kwamen er steeds meer mensen en ik wist dat ik bijna mijn workshop moest gaan geven. Ik wist alleen niet precies hoe dat zou gaan verlopen. Met welke mensen zou ik het doen? welke leeftijd? Hoe begin je? Zouden ze het wel leuk vinden?

Maar al gauw veranderde het programma weer. Ik zag opeens Raven die mij nogal gehaasd wenkte ‘Djangu’ (kom), ik kwam. De hele groep moest bij elkaar komen. Siraji, Weekend, Shafiki, Mix, Universe, Roxy, Raven en ik… Siraji nam het voortouw. Ik was eigenlijk wel blij dat hij dat deed; hij ging zeggen wat ik al had gesignaleerd; we lopen niet op tijd!
Om 15:00 zouden de battles beginnen. Het was inmiddels al bijna 16:00 en de battles waren nog niet begonnen, sterker zelfs, de workshops waren nog niet allemaal gedaan. We moesten nu een keuze maken. Siraji stelde voor om per direct met de battles te beginnen. Alle dansers die wilde konden zich voor de pauze inschrijven; dit waren er een stuk of 25. Verder liep het publiek ook aardig vol. Ik denk dat inmiddels heel Masese bij het event was aangekomen. We gingen allemaal stemmen; nu battles doen, of het programma volgens plan doorlopen maar dan gehaast. Het werd battlen. Dit zou wel betekenen dat ik mijn workshop niet meer kon doen. Als ik niks zou doen zou ik op safe spelen, maar wat was nou het doel? Juist, uit je comfort zone komen! Dus ik besloot in te grijpen. Zij zouden starten met de battles, en ik zou met de iets oudere kinderen alsnog een workshop Visualising Your Dreams gaan doen. Siraij was het helemaal met mij eens. Hij attendeerde mij er alleen wel op dat ik de overview had vandaag, en deze wel moest behouden. Ik kon de workshop doen, maar moest mijn blik ook tegelijkertijd op de battel houden. Goed plan.
Iedereen nam zijn positie in. Siraji riep Sue weer bij mij om samen mijn workshop te doen. Eigenlijk wilde ik het liever alleen doen; maar ik had iemand nodig die voor mij kon vertalen. De kinderen kunnen hier namelijk echt bijna geen engels. Nja, dan maar samen met Sue. Ik pakte al mijn spullen uit de tas; papier, stiften, potloden. Ondertussen hoorde ik Raven door de microfoon de battle aankondigen.
Samen met Sue liepen we naar een overdekt stukje en verzamelde zo’n 15 kinderen bij elkaar. Elk kind ging zitten en ik legde de opdracht uit, die Sue vervolgens voor mij vertaalden. Ik wilde graag dat de kinderen hun dromen tekenden. Dit mocht hun toekomstbeeld zijn, maar ook gewoon iets waar ze blij van worden of wat ze graag willen hebben.
Elk kind kreeg papier en stift en begon braaf te tekenen. Ik liep rond en maakte soms een praatje. Ik voelde mij op dit moment zo erg in mijn element. Het was ook voor een van de eerste keren dat ik zelf het gevoel had dat ik in mijn toekomstbeeld aan het werk was; werken met kinderen in ontwikkelingslanden. Dat was exact wat ik aan het doen was. Ik genoot, en de kinderen ook. Er kwamen mooie tekeningen uit. De een tekende een wapen, de ander een dokter, voedsel, een blij gezichtje, een auto… van alles kwam er uit.

Maar ook nu weer werd duidelijk dat ik heel anders in dit moment stond dan Sue. Sue wilde direct de kinderen bij elkaar zetten voor een foto en ze daarna wegsturen. Maar dat wilde ik niet… ho ho! Ik wilde dat de kinderen zelf ook doorhadden dat dit een leermoment was, en niet zomaar wat tekenen! Ik zei tegen Sue dat ik wilde dat de kinderen zouden vertellen wat ze getekend hadden. Dus, jawel, Sue riep om de beurt kinderen bij elkaar. Niet omdat zij geïnteresseerd was, maar omdat het een opdracht was. Ik irriteerde mij er zo aan!

Ik zag dat ik veel papier en veel stiften en potloden over had. Ik wilde elk kind een papier en een stift mee naar huis geven. Dus ik vroeg Sue of ze dat even naar de kinderen wilde vertalen. Maar nee, ze greep direct in. ‘Daar hebben de kinderen niks aan, die gaan het papier toch gelijk weggooien, en stiften raken kwijt. Je kunt het beter aan mij geven, ik kan ze ook goed gebruiken.’ …. nou no way dus ! Het was voor de kinderen bedoeld. Ik legde haar uit dat het mij niet uitmaakte wat de kinderen ermee gingen doen, maar dat het er mij om ging dat ik de kinderen kon bedanken voor hun inzet en ze iets mee wilde geven. Sue zag het nut er niet van in en zocht naar een tussenweg. ‘We can split, you give every child one piece of paper and one pencil, then I can take what’s left.’ … ik was het er niet helemaal mee eens. Ik had deze dingen gekocht en wilde ze zelf weggeven. Als ik niet alles aan deze kinderen kwijt kon dan wist ik dat X-Suba nog materialen kon gebruiken.
Eerst maar aan deze kinderen uitdelen. Elk kind kreeg een blanco papiertje, hun eigen tekening mee, en een potlood en een stift. Ze waren enorm blij. Sommige gingen zelfs voor mij knielen… werd er een beetje ongemakkelijk van, maar dat is hier gebruikelijk.
Toen allen kinderen hadden moest ik het nog met Sue uitvechten…. Ik was het er niet mee eens, maar zij eiste uiteindelijk de helft op van wat overbleef. De stapel met lege A4tjes verdeelde we in tweeën en zij kreeg twee pakken potloden en een pak stiften mee. Ik nam de andere helft van het papier en twee pakken stiften weer mee. Nee, ik had geen klik met Sue. Ook al dacht zij van welk trouwens; ze wilde continu selfies met mij nemen…

Wat ik nog niet had verteld is dat een van de kinderen, die vanaf s ochtends vroeg al bij mij was, continu bij mij was gebleven die dag. Het was een jongetje van een jaar of 7, ik ben zijn naam vergeten… heel erg! Maar ik had een klik met hem. Waar ik was was hij, zelfs als al zijn vriendjes aan het spelen waren bleef hij bij mij staan. Ik miste hem alleen tijdens mijn workshop, ik kon hem nergens vinden. Ik vond dit jammer, omdat ik graag meer over hem te weten wilde komen door hem te zien tekenen.

Een tijdje later had iedereen zich verzameld rond de carpet; waar de battles plaatsvonden. En toen dook ook dat jongetje opeens weer op! Hij trok me aan mijn arm en ik vroeg waar hij was. Hij zei dat ie het tekenen gemist had. Ik vond het sneu en nam hem mee naar mijn tas. Ik had geen tijd om samen met hem te tekenen maar kon hem wel een papier en stift mee geven. Hij was hier heel blij mee. Ik zei dat ie nu eerst naar huis moest om het thuis neer te leggen omdat anders andere kinderen het uit zijn handen zouden grissen. Het deed me een beetje denken aan een moment uit de film van Sjaakie en de Chocolade fabriek. Als Sjaakie de goude wikkel vindt, en zijn opa zegt dat ie direct naar huis moet gaan, zonder onderweg te stoppen. haha nou dat was ook mijn advies aan dit jongetje. En al rennend verdween hij de wijk weer in.

Ik richtte mij weer op het event. Het verliep goed en zag er geweldig uit! Zoveel mensen, zoveel zon, zoveel dansmoves en zoveel muziek! Iedereen was aan het genieten, dat zag je!
Rond half 7 werd het donker en was de laatste battle bijna ten einde. Het laatste uur was er nog freestyle. Super gaaf, dansen terwijl het langzaam aan donker wordt. Maar rond half 8 vond ik het eigenlijk wel mooi geweest. Scarlett en Eunice gingen naar huis, en ik wilde eigenlijk ook gaan. Het event was afgelopen maar er werd nog nagekletst. Toch ontstond er direct bij afloop chaos. Waar eerst iedereen nestjes aan de kant stond of zat, liep iedereen nu door elkaar en renden overal kinderen. Ik liep zo ook weer dat ene jongetje tegen het lijf. Ik voelde aan alles dat hij tegen mij op keek, daarom dacht ik dat dit de kans was om misschien 1 kind te kunnen inspireren. Ik gaf hem daarom mijn armbandje; ik had een Uganda armbandje met mijn naam erop laten maken. 'Lisa, don't forget me' zei ik. Hij gaf mij een dikke knuffel en wilde me niet los laten. Bijzonder mooi moment... In alle chaos trouwens. Hij liet me los en verdween. Wat zou er met dit jochie gebeuren? Hoop hem ooit nog eens terug te kunnen zien!
Eunice verzocht mij om met hun mee te gaan. ‘It’s not safe for you to stay here alone.’ Ik zocht Siraji op om te zeggen dat ik zou gaan. Hij vond het goed en ik liep weer naar Eunice en Scarlet. Maar op dat moment werd er aan mijn arm getrokken; het was Sue. Ze wilde dat ik met haar mee ging. Ik zag dat zij de tas met prijzen had gepakt. Hey, die wilde ik geven! Ze begon te zeggen dat ik bij haar moest blijven. Er ontstond discussie. Eunice liet haar weten dat ik met hun mee ging en niet hier bleef. De sfeer werd er beetje grillig. Ik vond het fijn dat Eunice voor me op kwam, ik wilde liever met hun mee namelijk. Uiteindelijk draaide Sue zich pissig om en verdween met de tas met prijzen. Ik liet de prijzen maar voor wat het was, wilde liever nu gewoon naar huis.

Vanaf de locatie van het event is het nog een stuk lopen naar de begaande weg waar boda’s zijn. Dit stuk is pik donker. Omdat Masese hoog ligt kun je wel mooi uitkijken naar Jinja. De enkele plekken die wel verlicht zijn, lichtte toch de hele stad op.

Terwijl we zo liepen, Scarlet, Eunice, ik en nog een paar anderen hadden we het over vandaag. Eunice zij dat ze trots op me was, ik vond dit heel lief. Eunice en Scarlet voelen inmiddels echt aan als vrienden. Ik vertelde nog dat ik blij was dat zij er waren en mij hadden geholpen. ‘We care about you dear’, zei Eunice. We hadden het nog over Sue; zij kennen haar ook. Mijn gevoel werd hierin bevestigd. Zij hebben het ook niet zo met haar en ze schijnt heel achterbaks te zijn. Mijn onderbuik gevoel had het juist dus ;-)
Na een kwartier lopen kwamen we bij de weg. Eunice en Scarlet hadden net een boda voor mij aangehouden toen voor onze ogen een klein kind de weg overstak. Op het zelfde moment scheurde er een boda voorbij en reed het kind omver. De boda gaf plankgaf en verdween meteen, een stuk of 4 boda’s startten hun motor en raceden er achteraan!
Een vrouw, ik denk de moeder, plakte het levenloze kind op en rende ermee weg. Allemaal mensen kwamen aangesneld en rende haar achterna. Ik had kippenvel en mn maag draaide om. Ook Eunice en Scarlette keken bezorgd. Ik had moeite om mijn tranen weg te slikken. Eunice zag dit en zei dat ik maar beter naar huis kon gaan. Zij gingen ook even een kijkje nemen en zouden mij op de hoogte houden. Ik had niet veel keus en voelde mij ook machteloos. Ik luisterde naar het advies van Eunice en stapte op de boda richting huis.
Eenmaal thuis had ik nog contact met Scarlett, ze vertelde dat het kind naar het ziekenhuis gebracht was maar nog wel leefde… dat was een opluchting.

Hoe moe ik ook was, na 12uur lang werken, s’avonds stond ik gewoon te partyen in The Office! Jawel haha. Iedereen was er; Liselotte, Gemma, Anouk, Edith, Anouk, Jolinde, Laura, Ian en… Raven! Jaa, mijn grote vriend was ook gekomen. We startte de party night met een potje poolen, Raven en ik tegen Anouk en Edith. Daarna hebben we gedanst, de hele nacht door!

Al met al vond ik het een top dag ! Een aantal leermomenten, een aantal overwinningen, ik heb genoten en het goed afgesloten! Visualising your Dreams!