Make your own Rolex ... check!

Maandag 7 November t/m Woensdag 9 November

Na een heerlijk weekend raften moest ik maandag om 08:30 weer bij X-Suba zijn. Vandaag waren Kenneth en Steven de leerkrachten. Ik weet niet waar het aan lag, maar de kinderen waren erg onrustig vandaag. Ze waren continu bezig met elkaar slaan en ruzie maken. Ik vond dat Kenneth goed optreden, hij heeft er drie kinderen uitgestuurd. ‘We zijn hier niet om te vechten’. Ik merkte dat Kenneth veel gezag heeft en consequenter is dan de anderen leerkrachten. Ik vond dit een goed punt om mee te nemen naar de feedbacksessie. Zowel voor de leerkrachten als voor de kinderen is het fijn als er duidelijkheid is in wat er wel en niet mag.
De les was om 12:00 afgelopen en ik nam een Boda naar huis. Het was een hele aardige man waarmee ik een beetje kletste over wat ik hier kwam doen. Onderweg vroeg hij of ik het erg vond als we even gingen tanken, geen probleem uiteraard. Ik was nieuwsgierig, waar je ook bent, je ziet de hele dag door overal Boda’s. Je ziet ze geparkeerd staan in een houten hokje, met bestuurders languit liggend op hun Boda. Je ziet ze voorbij scheuren, bepakt en bezakt met rijst, kasten, trossen bananen, kippen, lange stokken of gewoon hele families. Ja Boda’s zijn hier de nummer 1 vervoersmiddel. Ik zag dat de Boda driver zn tank liet vullen voor 4000 Shilling (1 euro), en vroeg hem hoe lang hij met zo’n volle tank doet. Een uur vertelde hij. Dat is echt niet lang, als je nagaat hoeveel deze mannen rijden en wat een lange dagen zij maken. Korte ritjes, lange ritjes, en dan elk uur 4000 uitgeven. Toen hij mij thuis afzette moest ik 2000 afrekenen maar ik gaf hem 4000 en zei ‘For your next hour’. Nou de blik die hij in z’n ogen had, ik kreeg er kippenvel van. ‘Thankyou, my god bless you’. Hij was zo blij dat ik hem 4000 gegeven had… Omgerekend heb ik hem dus 0,50 cent extra gegeven, maar voor hem was dat zo belangrijk. Wauw, het maakte mij ook zo gelukkig. Ik wilde zeggen dat dit het hoogtepunt van mijn dag is geweest, maar toch ook s’middags heb ik weer bijzondere dingen gezien.

Om 15:00 had ik een afspraak met Siraji en hij nam mij mee naar de sloppenwijk Masese. In deze wijk ga ik een dance event organiseren op 3 December ! We gingen erheen om de locatie|te kiezen en zodat ik een aantal mensen in Masese kon ontmoeten. Het is zo bijzonder om in zo’n sloppenwijk te komen… het blijft mij een bijzonder gevoel geven. In Uganda, in mijn geval Jinja, zijn niet zoveel blanke, maar in de sloppenwijk komt al zelden iemand. Vandaar dat ik met Siraji heel erg de aandacht trok. Al pratend liepen we langs hutjes, door kleine gangetjes, loslopend vee en veel mensen. We kwamen ook langs een school. Het gebouw zag er opzich goed uit alleen de lokalen zaten overvol, ik denk wel zo’n 50 kinderen per lokaal. Toen we langs de school liepen hadden we fans, ik keek achterom en zag dat er een stoet van zo’n 15 kinderen ons aan het volgen was. ‘It’s because of you’ zei Siraji, maar dat had ik zelf ook al wel door haha. In Masese schudde ik een aantal mensen de hand. Eerst waren ze wat huiverig, maar zodra Siraji uitlegde wie ik was en wat ik kwam doen kreeg ik ook een glimlach van hen. Op een gegeven moment stopte we bij een vrouw die voor haar huis de afwas aan het doen was, haar zoontje zat naast haar. Siraji vertelde dat zij een vriendin van hem was. Tegelijkertijd kwam de ijscoman langs: een man op een fiets, met een koelbox op de bagagedrager gebonden en een kermisdeuntje op zijn stuur. Siraji seinde hem en wilde een ijsje kopen voor de vrouw, haar zoontje, en voor mij. Ik dacht gelijk… o oo is dat wel hygiënisch?! Hoe goed is zo’n koelbox? Hoelang zit het ijs er al in? Is het aangemaakt met kraanwater? Maar ik had het ijsje al in mijn hand gekregen. Het was een soort schaafijs… dus van limonade en water. Er schoten gedachten door mij heen; wat ga ik met dit ijsje doen? Weggooien kon niet want dan zouden ze het zien. Weggeven was ook geen optie want Siraji wilde graag dat ik ijs zou proeven. Ik heb het ijsje uiteindelijk opgegeten met de hoop dat ik niet ziek zou worden.  De drie uur die volgden was ik heel erg aan het opletten of ik wat voelde in mijn buik, maar volgens mij is het goed gegaan. Ik heb er tot op heden geen last van gehad en we zijn inmiddels al een week verder.

Afijn, terug naar de sloppenwijk. Siraji vertelden mij veel terwijl we aan het lopen waren. Eenmaal geboren in een sloppenwijk dan is de kans minimaal dat je er uit komt. Het is niet gebruikelijk om het dorp uit te gaan, zelfs niet om boodschappen te doen. Een paar mensen gaan het dorp uit wanneer er iets nodig is en de rest blijft er in. Dat is ook waarom het zo belangrijk is dat het dance event in Masese plaats zal vinden want dan hopen we dat het ook mensen uit andere locaties trekt. Siraji vertelde dat kinderen hier trouwen als ze tussen de 9 en 12 jaar oud zijn. Ze krijgen dan ook gelijk kinderen, terwijl ze zelf nog kind zijn. Als je nog niet eens voor jezelf kunt zorgen dan kun je natuurlijk ook niet voor een ander zorgen. Daarom zijn veel kinderen ook binnen het dorp dakloos en zwerven ze maar rond. Het is een vicieuze cirkel die je maar moeilijk kunt doorbreken. Getrouwd zijn geeft je namelijk status en kinderen hebben vergroot de kans op inkomsten…. tja, hoe verander je zo iets?
Ik vroeg Siraji hoe de mensen in Masese dan aankijken tegen hun toekomst, maar toekomst kennen zij niet legde hij uit. De mensen leven er van dag tot dag en zijn niet bezig met de lange termijn. Hoe vullen zij hun dagen? Door bezig te zijn met overleven. Sommige kunnen producten verkopen; vlees of groente, anderen verdienen hun geld met dienstverlening als wassen. Wat een heftige wereld. Terwijl we deze gesprekken voerde zag ik een stuk of 8 mannen voor een apparaat staan, ik keek eens goed en zag dat ze zo’n kleine gokautomaat hebben, dit riep weer zoveel vragen bij mij op. Hoe komt dat ding hier? Hoe komen ze aan het geld wat ze erin stoppen? Zullen ze na het spelen de kast weer legen en het geld verdelen? Wat gebeurd er met dat geld? Waarom gokken ze hun geld? Wel zorgde dit soort standjes voor de gezelligheid, het maakte dat de treurige sfeer ook ruimte gaf voor wat plezier.
Al met al een bizarre plek waar ik nog vaak terug zal komen.

De volgende dag was ik vrij! Dinsdag is mijn vrije dag. De rest van het huis is allemaal naar stage dus dat is dan het enige moment dat ik compleet alleen ben. En niet lullig bedoeld, maar jeetje wat is dat fijn. Ik heb heel rustig aan gedaan. Ik begon met het terug kijken van de raft filmpjes op mijn go-pro. Daarna deed ik een wasje, want ja dat doe ik hier op de hand. Dit is nog een hele klus trouwens; alles zit onder het stof namelijk! In de middag ben ik even een wandeling gaan maken. Ik ken de buurt inmiddels goed en voel mij veilig genoeg om overdag alleen op pad te gaan. Het wandelen was heerlijk, maar ook bloedje heet met 28 graden! (Ja word maar jaloers ;-) ). In de middag kwamen Lot en Gemma weer thuis, ik heb toen nog even met Liselotte gewandeld, dit was ook heel fijn. En in de avond zijn Ian, Anouk S, Lot en ik naar de filmavond gegaan.

Woensdag was het weer X-Suba tijd!
Nogsteeds waren de kinderen onrustig… Ze waren erg op elkaar aan het letten en continu bezig met uitlokken van ruzies. Op een gegeven moment moest Eunice even naar binnen voor een gesprek en stond Lot alleen voor de klas. Ik was aan het observeren dus volgde alles. Direct liep het uit de hand. Ik hielp Lot en kwam ook voor de klas staan, maar het hielp niet. Het lastige was bovendien dat deze kinderen nog klein zijn, de groep was 4 tot 7 jaar, en sprak geen engels. Lot en ik besloten maar om van de les af te wijken en liedjes te zingen/dansen met de kinderen. Het leek ons een goed idee om even de energie kwijt te raken. Toch ging het ook hier fout, een kind botste op een ander kind en er ontstond ruzie wat eindigde met een kind die een ander een bloedlip had geslagen. Man man man, Lot en ik waren over verhit. Ik haalde binnen Scarlett, een andere juf die ons buiten kwam helpen. Dit zorgde voor rust, maar Lot en ik waren er eigenlijk al klaar mee haha.

Gelukkig was de les, net als vorige week wat korter omdat we de andere helft van de huisbezoeken moesten gaan doen. Daar vertrokken we weer, met alle 13 kinderen aan de hand! Opnieuw dezelfde route naar de buurt Soweto; ook een arme (sloppen)wijk. Bij aankomst van het eerste gezin werden we ook weer op dezelfde manier ontvangen; de stoelen werden vrij gemaakt. Vandaag bezochten we nog 3 gezinnen. Elk had natuurlijk weer een bijzonder verhaal maar ik pik er eentje uit. Eunice vertelde ons dit pas achteraf trouwens omdat veel in het lugandees besproken werd. Het was de moeder van de tweeling, bij ons in de klas. Ze had in totaal 10 kinderen en was alleenstaand. Ze gaf aan dat geen van haar kinderen ooit naar school is geweest en dat de tweeling de eerste is die nu naar een learning centre gaat. Er werd haar uitgelegd dat het learning centre een tijdelijk iets is dus dat ze wel na moest denken over de toekomst van deze twee meisjes in elk geval. De moeder gaf aan dat ze wel wilde werken maar alleen niet wist waar ze moest beginnen. En hier kreeg ik hoop… want dit is namelijk wel dat kleine stukje waardoor je kunt zeggen dat ze in elk geval niet ‘kansloos’ is. Ze wilde werken… ik ging er over nadenken. Wat moeder nog meer had gezegd in het gesprek was of wij de tweeling niet wilde hebben. huh? Eunice wat bedoelt ze met willen hebben? Precies zoals je het hoort, de moeder wilde de tweeling aan ons afstaan, uit praktische overweging. Gemma, Liselotte en ik waren er alle drie stil van. Ik kan nu ook nog steeds niet zeggen wat ik daar nou van vindt… een moment van sprakeloosheid! Z
o zit je midden in een verhaal en zo loop je ook weer terug naar het learning centre. We hadden deze middag weer 2 uurtjes pauze en kochten daarom, zoals we elke woensdag doen, een Rolex bij een kraampje in Walukuba (vlak bij het learning centre). Bij het rolexkraampje werkt Izack, een super aardige man. Hij wilde ons graag leren om rolex te maken. Daar gingen we dan! We mochten binnenkomen in zijn kraam en kochten gelijk aan de slag. Hij sneed tomaat en ui. Om de beurt mochten Liselotte en ik een Rolex maken. Twee eitjes kapot tikken, groente erbij, snufje zout. Dan olie op de plaat en het mengsel erop gooien. Dit moest je uitsmeren en na een paar seconde omflippen. Vervolgens pakte je een Chapati en kon de rolex daarop, dan was het nog een kwestie van oprollen en klaar ! Met veel gelach en een beetje gestuntel hebben Lot en ik uiteindelijk 3 rolexen gemaakt!
Goal behaald: Maak je eigen rolex in Uganda!
Volgende week gaat Izack ons nog leren om Chapati te maken, en wij willen hem nog leren om pannenkoeken te maken; dus wordt vervolgd!!!

Na de pauze moesten we in de middag nog sporten. Zowel Gemma, Liselotte als ik waren echt heel moe. Het was bovendien bloedheet, maar een keus hadden we niet. De weg van het learning centre tot het sportveld is echt nog een eindje lopen, een half uur ofzo? En dat in de brandende zon, nee het was oprecht zwaar. Gelukkig vind ik sporten leuk, dus eenmaal bovenop de berg aangekomen had ik er wel zin in.
Ik heb een nieuw spel geleerd, catch ball… of zo iets…
Het spel bevat 3 spelers en zo veel wachtende als je wilt. Twee gaan tegenover elkaar staan en de ander neemt plaats in het midden. Het is de bedoeling dat de twee buitenspelers de middelste speler afgooien terwijl ze naar elkaar overgooien. Als middelste speler moet je dus alle ballen ontwijken. Een soort trefbal dus. De bal was wederom gemaakt van plastic zakken die strak om elkaar heen gebonden waren. Ik vond het een leuk spel en deed enthousiast mee! Maar na 18 keer overgooien werd ik helaas ook geraakt haha.. balen.

Die avond, thuis, waren we helemaal gesloopt. Maar toch, net als vorige week, besloten we om wel naar de movie night te gaan als afleiding. En dat was weer gezellig zoals altijd!