Shopaholic !

14 November t/m 17 November

Na het heerlijke weekend had ik stiekem totaal geen zin om aan de week te beginnen, ik zat nog vol in de relaxing modus. De ochtend was ik bij en met de kinderen van X-Suba. Het was leuk om te zien dat de leerkrachten ook daadwerkelijk iets met onze feedback hadden gedaan. We hadden namelijk aangegeven dat het ons slim leek om duidelijk te zijn in het ‘straffen/belonen’. Dit merkte ik gelijk deze ochtend al… Opeens werd er namelijk na 1x waarschuwen een kind in de hoek gezet… ik was helemaal verbaasd! Na de les heb ik dan ook Eunice gecomplimenteerd hiervoor. Vond het goed van haar dat ze zo consequent is omdat ze meestal overkomt al iemand die liever de focus legt op het leuk hebben. (net als ik trouwens). De lessen bij X-Suba duren maar tot 12:00, en in de middag had ik om 15:00 weer de volgende afspraak bij Siraji. Ik vroeg de Boda driver die mij naar huis bracht om mij bij mainstreet af te zetten want dan kon ik nog even pinnen. Vanaf het pinnen liep ik zelfstandig naar huis. Toen ik bijna thuis was, nog zo’n 5 minuutjes van het guesthouse verwijderd werd er getoeterd en stopte er een boda naast mij. Het was Paul! Onze lieve boda vriend. ´Where are you going?’ - home, zei ik - ‘Sit down, i´ll bring you’ - Oh no problem, i’m gonna walk- ‘No, sit down, don’t pay, you’re my friend.’ Ik vond dit zo leuk! Dat kleine stukje naar huis hebben we even over van alles en nog wat gepraat. Maar het voelde inderdaad echt alsof een vriend mij oppikte en het laatste stukje thuis bracht. Paul is echt cool!

In de middag had ik met Siraji en Raven afgesproken; we zouden shoppen voor het event. Vlak voor de afspraak belde Siraji af en bleven Raven en ik dus samen over. Nu is Raven een hele aardige gast alleen vindt hij mij net iets te leuk. Dus ik had al kunnen voorspellen dat ‘samen’ shoppen voor een event er net even iets anders aan toe zou gaan. We zagen elkaar op de afgesproken plek en hij stelde voor naar de Central Market te lopen, prima. Inmiddels ben ik wel gewend geraakt aan deze plek, veel mensen, veel producten, kleine gangetjes en continu aangestaard en aangesproken worden. Nu ik met Raven liep was dit niet anders. Ik kon de mensen niet verstaan maar voelde aan alles dat zij zeiden: ‘Kijk die jongen heeft een muzungu meisje’. Als ik aan Raven vroeg wat zij zeiden dan lachte hij alleen maar ongemakkelijk. Whatever!
Al snel merkte ik dat we niet aan het shoppen waren voor het event, maar voor mij! We liepen namelijk over de kledingafdeling en bij elk standje vroeg hij wat ik leuk vond. Ik probeerde nog om niet specifiek te zijn in mijn uitleg zodat hij niet naar iets opzoek zou gaan; ‘I just like cool stuff’ zei ik. Maar dit weerhield Raven er niet van om uit te kijken naar iets leuks. Bij het eerste kraampje probeerde Raven mij een broek aan te smeren… met veel gestuntel kon ik zeggen dat mijn maat er niet tussen zat. We liepen verder. Alle kleding in de Central Market is trouwens tweedehands. Dit zijn volgens mij echt kleren die wij in Nederland in van die Oranje containers gooien. De diversiteit is hier namelijk zo groot! Je ziet allstars schoenen, tanktops die vroeger in de mode waren, heel veel verschillende soorten broeken en t-shirts met de meest random teksten erop. Ik zag ook een Nederlands shirt hangen met de tekst ‘Twee ons groente, twee ons fruit’ en een lachende druif erop.
Sommige kledingsstukken zien er mooi uit en zijn uitgestald/gehangen maar je vindt genoeg wat gewoon nog soms met zak en al op een kleed is gegooit, dan moet je zelf graaien. Oja en zelfs de BH’s zijn hier tweedehands! Afijn, die smeerde Raven mij gelukkig niet aan. Na lang slenteren en het passen van een paar jurken en t-shirts wist ik dat wij hier niet weg gingen zonder iets te kopen. Ik had het wel een beetje gezien en besloot gewoon bij het eerstvolgende ding enthousiast te reageren. Het was een broek, blauwe spijkerbroek. Raven, als fashionista, kon hem wel voor mij ‘pimpen’. Ik zag zo al dat de broek te klein was voor mij, maar ik wilde gewoon graag weg. Ik kocht de broek voor 30,000 Shilling, zo’n 7 Euro. Mijn voorspelling kwam uit! Na het kopen van de broek vond ook Raven het tijd om te gaan. We verlieten de Market en subtiel vroeg ik of het niet eens tijd was om te gaan. Raven wilde mij nog trakteren op een drankje; eigenlijk had ik dorst, dus ik gaf hem het voordeel van de twijfel. Hij wist wel een plekje, niet een supermarkt of winkeltje op mainstreet maar een steegje achteraf waar een heel klein restaurantje was. Ook aan de prijs merkte ik dat dit een lokaal tentje was. We hadden beide een soda (cola en sprite) voor 2000 in totaal, dat is dus 50 eurocent. Bizar.
We gingen op het stoepje zitten in het steegje en hebben daar lang gepraat! Allerlei onderwerpen brachten we aan kaart, de verkiezingen in Amerika, de verschillen tussen Uganda en Nederland, artiesten, families en geld. Raven vertelde dat hij het als kind moeilijk had, zijn familie had weinig geld, zijn vader was overleden en hij kon vaak niet naar school. Raven dacht dat blanke mensen dit soort problemen niet kennen. Dat blanke het altijd goed hebben en niet arm kunnen zijn. Het is een lastig discussiepunt, enerzijds is het waar. De problemen, die in dit geval in Nederland spelen, wegen niet op tegen de problemen hier. Maar dat wil niet zeggen dat in Nederland alles maar voor de wind gaat. Zo legde ik uit dat ik hier misschien rijk ben, maar in Nederland totaal niet. Ik legde hem uit dat ik in Nederland voor een cola 2,50 moet betalen, daarvan kan je hier bijna een dag leven! Het waren mooie gesprekken en ik voelde mij in elk geval opeens heel dicht bij de mensen hier staan. Hoe langer ik hier ben, hoe beter ik hen ook kan begrijpen.

Na twee uur praten had ik het wel weer gezien, ik wilde naar huis. Ik vond het prima om een boda te pakken en te gaan, maar Raven stond erop mij veilig thuis te brengen. Ook goed, dus we zijn samen naar mijn huis gelopen.Die avond was verder rustig thuis.

Ik zal verder even snel de week doorlopen.
Dinsdag was ik vrij en zoals gewoonlijk vliegt deze dag voorbij ! Ik heb de was gedaan, even gewandeld en in de middag waren Liselotte en Gemma alweer thuis.

Woensdag hadden we met z’n drieen X-suba. Deze keer was er geen sport omdat de kinderen in hun laatste weken voor de zomervakantie zitten. We waren dus om 12:00 al klaar. Het was erg gezellig met onze collega’s David, Kenneth, Scarlet en Eunice. De kinderen hadden na afloop van de les even gebasketbalt. Wij waren alles aan het opruimen maar bleven ook nog even hangen. Er ontstond spontaan een basketbal spel. Liselotte en ik waren aan het oefenen met achteruit, zonder te kijken, in het net gooien. Liselotte was hier goed in! De een na de ander vloog erin! De andere konden het niet geloven en werden entousiast. We werden uitgedaagd om allemaal 3x op goal te gooien en zoveel mogelijk te raken. Daar gingen we, om de beurt. Liselotte en ik kunnen helemaal niet basketballen, in tegenstelling tot de rest. Alleen Lot was in vorm vandaag. Alle ballen schoot zij erin, soms wel vier achter elkaar! Elke keer als ze raak schoot schoten wij weer in de lach.. hoe was het mogelijk, iemand die niet kan basketballen maar die alles keurig het netje inwerpt. De collega’s hielden het ook niet meer! Met volle verbazing, en soms frustratie keken zij naar alle ballen die in het net verdwenen. Super leuk. We hebben zo’ n leuk team aan leerkrachten op stage. Het is oprecht gezellig om met hen te zijn!
Na stage gingen we naar onze grote vriend; Izack! Rolex time! We hoefden het dit keer niet zelf te maken maar mochten wel wachten in zijn kraampje.
Thuis hebben we de Rolex opgegeten. Ik wilde nog een usb stick kopen, zodat ik mijn camera leeg kon maken. Gemma en Liselotte zijn die middag met mij meegegaan. We gingen lopend. De usb was gekocht en wij besloten dat wij wel een milkshake verdiend hadden! Dus we eindigde bij Deli’s!

Donderdag had ik in de ochtend een coachgesprek met Anna, de studentencoach hier in Uganda. Volgens mij had ik daar wel eerder over verteld, zij begeleid alle Nederlandse Eye4Afrika studenten.
En in de middag had ik stage, bij Siraji. Siraji was er nog niet bij aankomst en ik zat alleen op het stoepje te wachten. Iets verderop zaten drie vrouwen. Eentje wenkte mij en ik kwam naar haar toe. Toen ik dichtbij stond zag ik pas waar zij mee bezig waren. Ze waren tassen en portemonnees aan het maken van bananenbladeren. Ze vlochten dit zo in elkaar, alsof het niets was. Ik mocht het ook proberen! Dus daar zat ik, portemonnees te vlechten samen met drie Ugandese vrouwen. Ik vond dit heel leuk! Zelf iets maken, en dan van zo iets simpels. Het werkte ook nog eens heel therapeutisch. Lekker bladeren vlechten, gefocused en wel.Niet veel later kwam Siraji. Ik hoefde niet te dansen vandaag, gelukkig. We moesten alleen wat doorspreken voor het event. Dat loopt gelukkig nu allemaal goed. Iedereen kent zijn taak en ik ben degene die iedereen aanstuurt. Maar wel op een coachende manier! Ik sta naast hen, niet boven hen. Ik vind coach dan ook een mooiere benaming dan leider. 3 December is het event en er moet nog een hoop gebeuren! Moet de komende periode veel tijd aan dit project besteden. Aan de bak dus !